Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ ΟΡΦΕΑ .

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ ΟΡΦΕΑ .

22Απρ

ΠΛΑΣΤΟΣ Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΟΡΦΕΑΣ

Ο σημαντικός μελετητής της Ορφικής παράδοσης W.K.C. Guthrie στο βιβλίο του «Ο Ορφέας και η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία»- Εκδόσεις Καρδαμίτσα ISBN 960-354-096-X, στις σελίδες 391-404 κάνει μια σύγκριση μεταξύ Χριστιανισμού και Ορφισμού και παραθέτει σημεία του Ορφισμού τα οποία χρησιμοποίησαν οι Χριστιανοί για να παρουσιάσουν ομοιότητα της θρησκείας τους με τον Ορφισμό.

Στις σελίδες 396-397 αναφέρεται στον σφραγιδόλιθο με τον εσταυρωμένο Ορφέα και διατυπώνει την άποψη ότι αυτό αποτελεί μεταγενέστερη Χριστιανική παρομοίαση του Ορφέα και όχι γνήσια Ορφική παράδοση, στο τέλος δε του βιβλίου παραθέτει αναφορά του διασήμου μελετητή των Ορφικών Otto Kern ο οποίος καταλήγει στην διαπίστωση ότι ο σφραγιδόλιθος αυτός είναι κίβδηλος.

Ας δούμε τι γράφει λοιπόν ο Guthrie για το θέμα αυτό :

«Στο μέρος αυτής της έρευνας ανήκει και η αναφορά του παράξενου και πολυσυζητημένου σφραγιδολίθου ή φυλαχτού που βρίσκεται στο Βερολίνο

Το σχέδιο πάνω στην σφραγίδα αυτή, που χρονολογείται τον τρίτο ή τέταρτο αιώνα μ.Χ, δείχνει έναν σταυρωμένο άνδρα.

Πάνω από το σταυρό βρίσκονται ένα μισοφέγγαρο και επτά αστέρια και εκατέρωθεν και από κάτω βρίσκεται η λεζάντα ΟΡΦΕΟC ΒΑΚΚΙΚΟC. Αυτό συνήθως θεωρείται ότι είναι έργο κάποιας γνωστικής αίρεσης, που παρουσιάζει συγκρητισμό ορφικών και χριστιανικών ιδεών.

Οπως ακριβώς ο Χριστός εικονίζεται στα χριστιανικά μνημεία με τα χαρακτηριστικά του Ορφέα, έτσι και εδώ, ως φόρος τιμής από την άλλη πλευρά, ο Ορφέας παρουσιάζεται με την στάση του Χριστού.

Ο Eisler (Orpheus 338 κ.ε) υποστηρίζει με μεγάλη επινοητικότητα ότι το σχέδιο αυτό έχει καθαρά παγανιστική προέλευση. Προτείνει ότι υπήρχε επίσης μια παλιά παράδοση για την σταύρωση του Ορφέα, αντλώντας επιχειρήματα από μια μεμονωμένη παράδοση που διέσωσε ο Διόδωρος (3.65) , ότι ο Λυκούργος, ο εχθρός του Διονύσου, σταυρώθηκε από τον θεό. Και επίσης από ιστορίες ότι ο ίδιος ο Διόνυσος και άλλες διονυσιακές μορφές «δέθηκαν στο δένδρο».

Δεν είναι παρά σύμπτωση το ότι μέσα στα σπαράγματα της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας που μας παραδόθηκαν δεν σώθηκε καμία ανάμνηση για αυτό. Το ισχυρότερο επιχείρημα υπερ της άποψης αυτής είναι ότι οι χριστιανικές παραστάσεις της Σταύρωσης στην τέχνη δεν είναι παλιότερες από τον πέμπτο ή έκτο αιώνα. Επρεπε βέβαια να ξεπραστεί μια τεράστια προκατάληψη.

Ο ιστορικός ιδρυτής μιας νέας θρησκείας απεικονίστηκε σαν ένας κοινός κακούργος στην κρεμάλα.

Ομως αν πρόκειται να πιστέψουμε ότι η πλήρης άγνοια που έχουμε για τον εσταυρωμένο Ορφέα είναι σύμπτωση, τότε βέβαια δεν είναι υπερβολικό να πιστέψουμε ότι η έλλειψη παλιότερων παραστάσεων της χριστιανικής Σταύρωσης μπορεί επίσης να είναι συμπτωματική.

Είναι σαφές ότι ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας δεν γνώριζε καμιά ιστορία για την σταύρωση του Ορφέα ή του Διονύσου. Διακήρυττε(πο. 1.54) ότι η ιστορία του Διονύσου επινοήθηκε από «δαίμονες», για να ταιριάζει με μια ορισμένη προφητεία στη Γένεση (49.10 κ.επ.) με σκοπό να σπείρει την αμφιβολία για τον αληθινό Χριστό. Για τον λόγο αυτό, έβαλαν μέσα σε αυτή και σε άλλες ιστορίες για εκείνους που τους αποκαλούσαν γυιούς του Δία, την θεική πατρότητα, την γέννηση από την παρθένα, το πάθος κ.ο.κ «Ομως» λέει στην συνέχεια (κεφ. 55) «δε μιμήθηκαν ποτέ την Σταύρωση, ούτε την απόδωσαν σε κανέναν από τους γυιούς του Δία, γιατί δεν την κατάλαβαν, αφού όλα όσα λέγονται και σχετίζονται με αυτήν έχουν διατυπωθεί με σύμβολα».

Η μαρτυρία αυτή εξασθενίζει οερισσότερο ένα επιχείρημα για το οποίο ακόμη και ο πολυμαθής συγγραφέας του δεν θέλησε να διεκδικήσει volle Sicherheit έτσι, δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι το αίνιγμα της σφραγίδας έχει λυθεί. Όμως η ίδια η πρόταση του και οι μαρτυρίες που παρέχει γι’αυτήν έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και αξίζουν να γίνουν ευρύτερα γνωστές, όπως πολλές από τις γνώσεις του Dr. Eisler.

Παραμένει μυστήριο, ποιός είχε την τόλμη να χαράξει το όνομα του μυθικού αρπιστή κάτω από το σκυμμένο κεφάλι και τ’απλωμένα χέρια.

Οποιος και αν ήταν, καθώς κοιτάζουμε την σφραγίδα του και σκεφτόμαστε ποιά μπορεί να ήταν η θρησκεία του και η πνευματική του κατάσταση, η άποψη μας για τις θρησκευτικές αντιλήψεις της εποχής βαθαίνει και φωτίζεται.

Στις δε συμπληρωματικές σημειώσεις του βιβλίου στην σελίδα 412 γράφει :

«Στην κριτική του βιβλίου αυτού στο Gnomon 1935,476 ο Kern μετανιώνει και ισχυρίζεται πως έχει πειστεί από τα λεγόμενα των εμπειρογνωμόνων J.Reil και R. Zahn (Αγγελος, Arch f. Neatest. Zeitgesch. Und Kulturkunde, 1926, 62 κ.ε.) ότι ο ημιπολύτιμος λίθος με την επιγραφή ΟΡΦΕΟC ΒΑΚΚΙΚΟC είναι κίβδηλος»

Παρατίθεται απόσπασμα από το Gnomon με την άποψη του Otto Kern στα Γερμανικά :

«Wenn ich hier die Freude habe, ein neues Denkmal an die Spitze aller Orpheusdarstellungen zu setzen, muß ich ein anderes, das mir fast als das jüngste aller monumentalen Zeugnisse für die orphische Bewegung erschien, streichen und bekennen, daß ich allein daran die Schuld trage, daß es nach der Publikation in den Orphicor. fragm. S. 46 test. 150 von R. Eisler und anderen jetzt auch von Guthrie, ohne Bedenken als glaubwürdiges Dokument gewertet wird. Diesem ist es offenbar entgangen, daß das Amulett mit dem Bilde des Crucifixus und der Inschrift ΟΡΦΕΟΣ ΒΑΚΚΙΚΟΣ im Kaiser Friedrich-Museum zu Berlin höchst wahrscheinlich eine Fälschung ist. Solchen hervorragenden Kennern dieser Materia wie Joh. Reil und Rob. Zahn, die dies im Ἄγγελος 2, 1926, 62ff. ausgesprochen haben, muß man Glauben schenken, und es ist daran kein Anstoß zu nehmen, daß auch dieser italienische Fälscher wie soviele — das Amulett stammt aus Italien, kam aus E. Gerhards Nachlaß in das Berliner Museum — gelehrte Kentnisse hatte und von der Beziehung des Orpheus zu Bakchos wußte.»

(http://sternfels.blogspot.com/2006/03/doubts-about-crucified-orpheus-amulet.html)

ΠΗΓΗ.ΟΡΦΙΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

 

1 σχόλιο Αναρτήθηκε από τον/την fdathanasiou στο Απριλίου 22, 2013 in I.X.Θ.Υ.Σ

Γέροντας Κύριλλος: ο γλυκός, ο άγιος γέροντας της Ευβοίας

Γέροντας Κύριλλος: ο γλυκός, ο άγιος γέροντας της Ευβοίας

23Απρ

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΕΤΗΣΙΟ

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ

Στην Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ του γέροντος, πάνω από τις Ροβιές της Εύβοιας, φτάνεις μέσα από μια μοναδική διαδρομή τυλιγμένη με ολοκάθαρο ζωογόνο οξυγόνο και δυνατό γαλάζιο πινέλο του ουρανού, ανάμεσα από πυκνά πεύκα, μικρολίβαδα και αγριολούλουδα, ένα παραδεισένιο τοπίο, που σε γεμίζει δέος για τον έξοχο Δημιουργό του!

Αλλά η μεγαλύτερη έκπληξη περίμενε πάντα μέσα! Το τρεχούμενο και άφθονο κρυστάλλινο Αγιονέρι, που ανάβλυσε με θαύμα του Οσίου Δαυίδ, ο πανέμορφος πέτρινος Ιερός Ναός, η εικόνα του επιβλητικού Οσίου με τα πλήθος ευχαριστήρια τάματα ιάσεων, ο τάφος του αγίου Γέροντος ΙακώβουΤσαλίκη και ιδίως το καλοσυνάτο και γλυκό χαμόγελο του μέχρι πρότινος ηγουμένου Γέροντα Κυρίλλου, που κοιμήθηκε στις 30 Μαρτίου 2012 μ.Χ.

Είχα φτάσει από μακριά, φορτωμένος προβλήματα και ερωτήματα στη Μονή. Μου είχαν πει να ζητήσω τογέροντα Κύριλλο, για τον οποίο πρώτη φορά είχα ακούσει και ποτέ δεν είχα δει μέχρι εκείνη την ώρα…

Μπήκα στο Ναό και προσκύνησα και αναπάντεχα σαν καλός άγγελος βρέθηκε πλάι μου ο γέροντας. Ταπεινός, απίστευτα φιλικός και πράος! Με το γλυκό του χαμόγελο, πριν προφτάσω να πω οτιδήποτε, με πήρε παράμερα στα στασίδια και μου είπε με το «ν» και με το «σίγμα» αυτό που με απασχολούσε και πιο ακριβώς ήταν το θέλημα του Θεού για να το κάνω!

Εκείνη την ώρα δεν είχα συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει! Μα μόλις ανακουφισμένος και ανάλαφρος βγήκα από το Μοναστήρι σαν να πετούσα, τότε κατάλαβα τοθαύμαστό γεγονός! Ο γέροντας Κύριλλος είχε το διορατικό χάρισμα του Θεού. Έβλεπε μέσα, αλλά και πιο βαθιά από το μέσα, φτάνοντας στην αιτία ιδίως την πνευματική αιτία που προκαλούσε μια κατάσταση… Γιατί σε μια στιγμή, αφού μου είχε εξηγήσει τα πάντα από μόνος του – εγώ κουνούσα μόνο συγκαταβατικά το κεφάλι – με κοίταξε αυτή τη φορά πίσω από τα γυαλιά του, με μια ματιά που θα μου μείνει αξέχαστη, προσδιορίζοντάς μου με ακρίβεια και πολύ διάκριση την πνευματική αιτία της δικής μου τότε ακαταστασίας, από κάτι που είχε γίνει πολλά χρόνια πριν! Έτσι με έλεγξε μεν με πολύ αγάπη αλλά και ευστοχία και αποτελεσματικότητα, γιατί θεράπευσε απευθείας και την αιτία και ταυτόχρονα με το αποτέλεσμα!

Όσο απομακρυνόμουν από το Μοναστήρι, τόσο το συνειδητοποιούσα και έμενα έκθαμβος! Όταν μάλιστα έφτασα στη γραφική Λίμνη Ευβοίας, όπου και η θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς που έσωσε το χωριό από ολοκαύτωμα των Γερμανών, τότε πια είχα έρθει σε πλήρη συνειδητοποίηση! Ρώτησα αμέσως τότε τη γυναίκα μου, μην τυχόν είχε πάει ποτέ, μην τυχόν είχε πάρει εκείνη ποτέ τηλέφωνο στο Γέροντα και του είχε πει τι με βασάνιζε! Και όμως πως ήταν δυνατόν, αφού ούτε και εκείνη τον γνώριζε, ούτε το Μοναστήρι είχε δει ποτέ σαν νεοφερμένη τότε, ούτε το τηλέφωνο ήξερε, ούτε το να βρεις και να μιλήσεις τον γέροντα στο τηλέφωνο ήταν εύκολο πράγμα! Και εγώ το ότι τον είδα, ήταν από μόνο του θαυμαστό!

«Ναι σου λέω, ξαναείπα στη σύζυγό μου, μου τα είπε όλα, ό,τι με βασάνιζε, ό,τι με απασχολούσε, χωρίς να προλάβω να βγάλω λέξη»!

«Πω, πω, πω», έκανε έκπληκτη η γυναίκα μου και ζήτησε να την πάω το γρηγορότερο στη Μονή, να πάρει την ευχή του Γέροντα Κύριλλου, όπως και έγινε!

Πήγαμε λοιπόν πάλι και μας δέχτηκε εκεί μέσα στον αγαπημένο μας πια Ναό του Μοναστηριού, με τόση αγάπη, με τόση γλυκύτητα, λες και ήταν πατέρας μας, λες και μας γνώριζε από χρόνια! Πράγματι ομόρφυνε τη ζωή μας! Έλυσε εκείνο που μας απασχολούσε και έφερε τέτοια ανακούφιση στις καρδιές μας, μόνο και με την παρουσία του δίπλα μας!

Μας σταύρωσε με την θαυματουργή κάρα του Οσίου Δαυίδ και συχνά μας έλεγε:

«Με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις»! Θέλοντας να τονίσει πως ο καλός τρόπος και η καλή συμπεριφορά φέρνει καλύτερα αποτελέσματα ακόμα και με τους πιο δύστροπους ή δύσκολους ή νευρικούς ανθρώπους. Κάτι το οποίο θα το καταλάβαινα πολλές φορές αργότερα…

Και πάλι:

«Το κακό δε χτυπιέται με το κακό. Το κακό μόνο με το καλό νικιέται! Να το θυμάστε αυτό»…

Κόντευε να τελειώσει η θητεία μου στην Εύβοια, όταν ξέσπασε μια κρίση με τον Γενικό Διευθυντή της Υπηρεσίας στο νησί, ο οποίος είχε έναν ολίγο αυταρχικό τρόπο διοίκησης κλείνοντας με ευκολία τοπικά τμήματα και μετακινώντας προφορικά υπαλλήλους με ξαφνικές αποσπάσεις προκαλώντας σοβαρά προβλήματα και στο προσωπικό, αλλά και στα ίδια τα χωριά και τους κατοίκους, που μου συμπαραστάθηκαν από την πρώτη στιγμή, με διαμαρτυρίες και ανακοινώσεις και στις τοπικές εφημερίδες… Ο Γενικός όμως ήταν συνηθισμένος να κάνει το δικό του και να μη λογαριάζει τίποτα και κανέναν. Ήμουν πλέον υπ΄ ατμόν και υπό απόλυση, όπως εμμέσως ήδη μου ανακοινωνόταν και καταλάβαινα πια πολύ καλά πόσο σοβαρά είχαν γίνει τα πράγματα… Θυμήθηκα τότε τα λόγια του γέροντα Κυρίλλου: «με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις»… Αλλά το μέλι το είχα ξεχάσει και η «μύγα» θα μ’ έτρωγε…

Πήρα τότε το αυτοκίνητο και ξεκίνησα αμέσως για την Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ. Και ευτυχώς ο Γέροντας ήταν πάλι εκεί στον εσπερινό, στον τόσο πια οικείο και απαραίτητο μου ευλογημένο Ναό.

- Γέροντα, αυτό κι αυτό του είπα… Φταίω και εγώ βέβαια, γιατί μίλησα λίγο απότομα και φούντωσε…

- Με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις… έκανε με νόημα ο γέροντας, θυμίζοντάς μου τα σοφά λόγια που δεν τα είχα κάνει πράξη, αν και μου τα είχε πει από την πρώτη φορά, σαν να ήξερε…

-Έχετε δίκιο γέροντα, απάντησα κουνώντας το κεφάλι με απόγνωση…Έπρεπε να προσέξω περισσότερο, αλλά τώρα θα με απολύσουν…

- Ποιος, ο τάδε είναι; με ρώτησε.

- Αυτός γέροντα, είπα.

- Μια φορά για ώρες τον περίμενα έξω από το γραφείο του…

- Εσείς;…

- Ναι, είχε κλείσει άλλο ένα τμήμα σε ένα χωριό και πήγα να τον παρακαλέσω για λογαριασμό του κόσμου …

- Κι εγώ τι έπρεπε να κάνω;

- Έπρεπε να του πεις «ελάτε τώρα κύριε τάδε, εσείς που είστε τόσο καλός και τόσο σας εκτιμούμε όλοι… δεν θα μας το κάνετε αυτό και θα αφήσετε να λειτουργήσει το τμήμα…Με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις…

- Έχετε δίκιο γέροντα… Αλλά τώρα τι θα κάνω; Θα με απολύσουν από ώρα σε ώρα…

- Μη φοβάσαι, πρόσθεσε. Όλα θα πάνε καλά…

Μια μεγάλη ανακούφιση ήρθε τότε στην ψυχή μου και γαλήνεψα… Τώρα η υπόθεσή μου θα ήταν στο κομποσκοίνι του Γέροντα Κύριλλου και στους φίλους του, τον Όσιο Δαυίδ, τον Γέροντα Ιάκωβο και τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο…

Και πράγματι, η φουρτούνα κόπασε έξαφνα… Και δεν με ενόχλησε ποτέ ξανά ο Γενικός… Ο θυμός και οι απειλές του, η αποφασισμένη απόλυσή μου, σβήστηκαν με μιας! Ήταν πραγματικό θαύμα…

Αλλά θαύμα ήταν και αυτό που έγινε μέσα μου… Και το Πάσχα – για να ξαλαφρώσω και τη συνείδησή μου – έστειλα και μια ευχητήρια κάρτα στον Γενικό με λίγα συμβολικά λόγια, δίνοντάς του με καλό τρόπο να καταλάβει ότι τότε είχα κάνει απλά, ό,τι θα έκανε και εκείνος στη θέση μου …

Μετά μάλιστα από καιρό, μια εργασία μου, επιλέχθηκε πρώτη ανάμεσα από όλο τον νομό, από τη …Γενική Διεύθυνση…

Γιατί πράγματι, όπως μου έμαθε ο Γέροντας Κύριλλος, «με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις»…

Εκείνον τον καιρό το Μοναστήρι ετοιμαζόταν να αγιογραφήσει ολόκληρο τον Ιερό Ναό και το μάθαμε από τον πάτερ-Γαβριήλ, το δεξί χέρι του Γέροντα και σημερινό πλέον Ηγούμενο… Αποφασίσαμε με τη σύζυγο να κάνουμε τότε και εμείς την εικόνα του Οσίου Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού, τον οποίο ευλαβούμασταν πολύ, καθώς ήταν ο Όσιος που έκανε τον σαλό, τον τρελό για αγάπη του Χριστού στην Κωνσταντινούπολη και είχε αξιωθεί να δει την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου, οφθαλμοφανώς, σε αγρυπνία, μέσα στον Ναό των Βλαχερνών, αλλά και αξιώθηκε να του δείξει ο Θεός τον ίδιο τον Παράδεισο! Επιπρόσθετα ο Θεός του είχε αποκαλύψει τα μέλλοντα σχετικά με την Πόλη και τον Αντίχριστο, με πολλές λεπτομέρειες με όλα όσα θα συμβούν κατά τόπους και την ανάληψη ακόμη του Τιμίου Σταυρού, ο οποίος και εμποδίζει τον ερχομό του εχθρού…Πρόκειται για ένα βιβλίο-οδηγό επιβίωσης στο πλέον τόσο κοντινό, αυριανό πια μέλλον, που δεν πρέπει να λείπει από κανένα χέρι…

Όταν μετά από μήνες άρχισαν οι αγιογραφήσεις, το ανέφερα στον Γέροντα Κύριλλο, καθώς συζητούσαμε μόνοι στην αυλή και τότε σταμάτησε και μου είπε:

- Ξέρεις ότι χειροτονήθηκα την ημέρα της εορτής του; (σ.σ. 28 Μαΐου 1971)

- Στην εορτή του Οσίου Ανδρέα;

- Ναι…μου είπε και συνέχισε: Κάποτε αναρωτιόμουν τι θέση να έχει στον ουρανό ο Όσιος Ανδρέας ο διαΧριστόν σαλός… Και μια φωνή μου απάντησε στον ύπνο μου «Καθηγητής εστί»!

- Πω, πω γέροντα! «Καθηγητής»;

- Ναι… «Καθηγητής»!

Σε μια άλλη κουβέντα πάνω, εκφράζοντάς του την ευγνωμοσύνη μου για την τόσο πολύτιμη και καθοριστική βοήθειά του σε διάφορες στιγμές της ζωής μου στην Εύβοια, ξεχειλίζοντας από ταπείνωση, είπε:

«Ε, εμείς ψόφια σκυλιά είμαστε»!…

Ναι, αυτός ο άγιος γλυκός, πράος, καλοσυνάτος και τόσο φιλικός και προσιτός γέροντας, γεμάτος απλότητα, είχε την μεγάλη αρετή της ταπείνωσης, που είναι η βάση της αγιότητας και χαρακτήριζε τον εαυτό του με τη φράση «ψόφια σκυλιά»…

Ενώ εμείς, οι αμαθείς και περήφανοι, οι πάντα έτοιμοι για φασαρίες και έριδες, για εγωισμούς και συγκρούσεις, εμείς είμαστε «κάποιοι», είμαστε τελικά τα «λυσσασμένα σκυλιά»… Και εκείνος τα «ψόφια σκυλιά»!…

Κι ας άκουγα στο χωριό, από τους ίδιους τους ανθρώπους, τόσες και τόσες ιστορίες με θαύματα που τους έγιναν με την ευχή του! Επειδή σε κάθε δύσκολη περίσταση, στον Γέροντα Κύριλλο έτρεχαν… Γιατί «θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού»…

Συμβούλευε ο Γέροντας Κύριλλος:

· Τα ανδρόγυνα πρέπει να είναι μαζί. Σε όλες τις μεταθέσεις πρέπει και η γυναίκα να έρχεται με τον άνδρα. Γιατί όταν ο άνδρας έχει τη γυναίκα του δεν κινδυνεύει… Ο Θεός θέλει τα ανδρόγυνα να είναι μαζί. Όχι χώρια!

· Να μη βάζετε άλλες γυναίκες στο αυτοκίνητο. Ποτέ να μην είσαστε με μια άλλη γυναίκα μόνοι στο αυτοκίνητο. Ποτέ!

· Μην κάνετε στους άλλους ή τις άλλες, ό,τι δεν θα θέλατε να κάνουν και οι άλλοι μεθαύριο στα παιδιά σας!

Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ ΣΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΥΡΙΛΛΟ

Το πώς κλήθηκε στο Μοναστήρι από τον ίδιο τον Όσιο Δαυίδ ο Γέροντας Κύριλλος, κοσμικός όντας ακόμη τότε, μας το παραθέτει μια μαρτυρία του π. Σταύρου Αναγνώστου, εφημερίου Ιστιαίας Ευβοίας, στην εφημερίδα «Στύλος Ορθοδοξίας», Ιούνιος 2005, που διηγείται πως στις 5 Δεκεμβρίου 1960, παραμονή του Αγίου Νικολάου, όντας ψάλτης στα χωριά Κούλουρη και Μαρούλη Ευβοίας (σ.σ. σημερινά Κούλουρος και Μαρούλι), ξεκίνησε με τη σύζυγό του και το κοριτσάκι τους για την Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ.

Στο Μοναστήρι συνάντησαν και άλλους προσκυνητές και ανάμεσά τους τον Γέροντα Κύριλλο, που είχε έρθει τότε μαζί με τη μητέρα του, εκμεταλλευόμενος μια άδεια που είχε από τον στρατό, όπου και υπηρετούσε τότε.

«Ήταν 2:45 π.μ. – διηγείται για εκείνη τη νύχτα ο π. Σταύρος – όταν οι καμπάνες του μοναστηριού άρχισαν να κτυπούν χαρμόσυνα. Πεταχτήκαμε έξω. Κτυπούσαν μόνες τους. Το γεγονός αυτό το εκλάβαμε ως το θαύμα που αναμέναμε. Εισήλθαμε πάλι στον Ναό.

Το ρολόι έδειχνε 3:00. Ξαφνικά η ματιά όλων μας επικεντρώθηκε στο πάνω μέρος του τέμπλου. Στο ύψος του μικρού παραθύρου στον λευκό τοίχο παρουσιάστηκε μια σκιά που τράβηξε σαν μαγνήτης την προσοχή μας. Διερωτηθήκαμε, τι προκαλεί αυτή τη μαύρη σκιά στον τοίχο;

Τότε είδαμε να προβάλλει το κεφάλι του Οσίου Δαβίδ, με τα λευκά γένια του, όπως ακριβώς είναι στην εικόνα η μορφή του. Φάνηκε ακόμη το πετραχήλι, καθώς και δύο ή τρεις σταυροί από το πετραχήλι! Κουνούσε το κεφάλι του. Στο χέρι του κρατούσε το θυμιατό. Άρχισε να θυμιάζει. Τα κουδουνάκια του θυμιατού ακουγόντουσαν δυνατά. Δάκρυα κατάνυξης πλημμύρισαν τους πάντες. Ικετεύαμε τον Άγιο να μας ελεήσει! Τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα! Ο Άγιος έπαιρνε το θυμιατό στο αριστερό χέρι και με το δεξί ευλογούσε τον κόσμο!

Ομολογώ ότι το θυμάμαι όσο ζω και δεν θα ξεχάσω ποτέ μου την γλυκύτητα του προσώπου του. Μιαγλυκύτητα που αγαλλίαζε την ψυχή μου!

Τη στιγμή που ο Άγιος έσκυψε και προσκυνούσε, το κοριτσάκι (σ.σ. ένα κοριτσάκι από το χωριό Αγία Άννα που της φανερωνόταν ο Όσιος) φωνάζει δυνατά:

- Παναγιά μου! Χριστέ μου! Περνάει ο Χριστός, περνάει η Παναγία, ο Μ. Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Δημήτριος! Ανέφερε πλειάδα Αγίων για αρκετή ώρα.

Του λόγου μας διακρίναμε μόνο τον Όσιο Δαβίδ που έκανε αυτή την υπόκλιση. Εξ αυτών που έλεγε το κορίτσι δεν βλέπαμε τίποτε…

…Επί μία ώρα ο Όσιος Δαυίδ παρέμεινε ορατός δια γυμνού οφθαλμού μέσα στον Ναό του!

- Παιδιά μου ιδού ο Άγιος μας είναι εδώ κοντά μας. Να τον παρακαλείτε να σας βοηθάει πάντα. Ας αρχίσουμε όμως τώρα τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία” (σ.σ. είπε ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης).

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας συνομίλησα με τον τότε φαντάρο και φίλο μου και σημερινό Ηγούμενο της Μονής πατέρα Κύριλλο.

- Είδες Κώστα- είπα- απόψε τι έγινε;

- Ναι Σταύρο, ζωντανά πράγματα αυτά, έχω συγκλονισθεί. Όπως βλέπεις είμαι στρατιώτης και αυτή τη στιγμή σου λέω πως όταν απολυθώ θα έλθω κατευθείαν εδώ και δεν θα πάω στο χωριό μου. Γιατί πλέον θέλω να υπηρετήσω τον Άγιο τον οποίο απόψε είδα με τα μάτια μου. Θα μείνω μοναχός στην Ιερά Μονή του Αγίου, διότι όπως είδες και συ τον είδα ζωντανό, τι άλλη απόδειξη θέλω;

Πράγματι έτσι και έγινε. Όταν απολύθηκε πήγε στο Μοναστήρι. Σήμερα είναι ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ.

Εύχομαι ολόψυχα να είναι πάντα Άξιος, να του δίδουν ο Όσιος Δαβίδ και ο Μακαριστός προκάτοχός του Ιάκωβος, δύναμη, κουράγιο και υγεία για να υπηρετεί τους πιστούς που προστρέχουν σε αυτό το λιμάνι, ώστε να βρουν την γαλήνη της ψυχής τους.

ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΥΡΙΛΛΕ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Και συμπληρώνουμε εμείς, τώρα που ο άγιος Γέροντάς μας Κύριλλος, είναι μαζί με τον Όσιο Δαυίδ και τον άγιο Γέροντα Ιάκωβο στον ουρανό, να μην μας ξεχάσουν όλους μας και να είναι πλάι στον καθέναν μας αδιάλειπτα, όπως ήταν και εδώ στον κόσμο και καλύτερα πλέον, καθώς δεν υπάρχει πια το εμπόδιο των αναγκών και ασθενειών του σώματος…

Να γίνουν φρουροί των παιδιών μας, παρακαλώντας τον Θεό να τα δώσει ευσέβεια και πίστη… Γιατί σε αυτά βρίσκει ανάπαυση, αγαλλίαση και προορισμό η ψυχή του ανθρώπου, αλλά και μέλλον η Πατρίδα…

Γέροντα Κύριλλε, γλυκές μας Γέροντα, καλέ μας και στοργικέ μας, σε ευχαριστούμε και σε ευγνωμονούμε για κάθε βοήθεια, κάθε προσευχή, κάθε ευχή σου! Διότι «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη»!

Δόξα στον Τριαδικό Θεό που στόλισε τις ημέρες και τη ζωή μας, με ένα τόσο καλό και άγιο παιδί Του! Με τον αγιασμένο Γέροντα Κύριλλο!

Γέροντα Κύριλλε, πρέσβευε υπέρ ημών!

Την ευχή του να έχουμε! Αμήν!

ΠΗΓΗ:  http://www.noiazomai.net/kyrillos.html-OMOΘΥΜΑΔΟΝ

 

Γράψτε ένα σχόλιο Αναρτήθηκε από τον/την fdathanasiou στο Απριλίου 23, 2013 in AΞΙΟΛΟΓΑ

Ο Απρίλης με τα λούλουδα…

Ο Απρίλης με τα λούλουδα…

2 Απριλίου 2013

Επιστήμες / Αστρονομία - Αστροφυσική - Διάστημα   Διευθυντής του Πλανηταρίου του Ιδρύματος Ευγενίδου.  Διονύσης Π. Σιμόπουλος

Ο Απρίλιος παίρνει το όνομά του από το λατινικό ρήμα aperire που σημαίνει ανοίγω, επειδή το μήνα αυτόν ανθίζουν (ανοίγουν) τα λουλούδια.

Γράφει ο διευθυντής του πλανηταρίου του Ιδρύματος Ευγενίδου, Διονύσης Π. Σιμόπουλος.

Το 65 μ.Χ. ο Νέρων προσπάθησε, χωρίς επιτυχία, να μετονομάσει τον Απρίλιο σε Νερώνιο (Neronius) σε ανάμνηση της σωτηρίας του έπειτα από μια αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του στην οποία συμμετείχε και ο δάσκαλός του ο Σενέκας, ο οποίος τελικά αυτοκτόνησε για να αποφύγει τον εξευτελισμό. Πολλές, πάντως, ήταν οι γιορτές των αρχαίων Ρωμαίων που ήταν αφιερωμένες σε διάφορους θεούς τους, όπως στην Αφροδίτη και τον Απόλλωνα (την 1η Απριλίου), στην Κυβέλη (τα Μεγαλήσια από τις 4 έως τις 10 Απριλίου), ενώ στις 22 Απριλίου γιορτάζονταν (με ανάλογες κρασοκατανύξεις) τα Vinalia priora, οι πρώτες γιορτές κρασιού του έτους. Στα τέλη του μήνα ξεκινούσαν επίσης και τα Floralia, τα Ρωμαϊκά Ανθεστήρια, προς τιμήν της θεάς της βλάστησης και της άνοιξης, της Flora.

Η ενασχόληση του λαού μας με τη γεωργία μας έχει κληροδοτήσει πολλές παροιμίες και δημώδη στιχάκια. Για τις απριλιάτικες βροχές, για παράδειγμα, λέγεται το εξής: «Αν κάνει ο Μάρτης δυο νερά κι ο Απρίλης άλλο ένα, χαρά σ’ εκείνο το ζευγά που ‘χει πολλά σπαρμένα». Σε άλλες πάλι περιοχές ο Απρίλιος αποκαλείται και «Γρίλλης» (γκρινιάρης) επειδή το μήνα αυτόν τελείωναν τα αποθέματα της προηγούμενης συγκομιδής και δημιουργούνταν οικογενειακές γκρίνιες. Αποκαλείται και Τιναχτοκοφινίτης, επειδή τινάζουν τα κοφίνια για να τα καθαρίσουν: «Απρίλης, Γρίλλης, Τιναχτοκοφινίτης».

Αναφέρεται επίσης και ως Αϊγιωργίτης λόγω της εορτής του Αγίου Γεωργίου στις 23 του μήνα, η οποία γιορτάζεται με διάφορους αθλητικούς και ιππικούς αγώνες. Οι κτηνοτρόφοι, αλλά και οι Σαρακατσάνοι θεωρούν τον Άγιο Γεώργιο προστάτη τους, ενώ στις παραδόσεις, τα παραμύθια και τα τραγούδια συνδέεται με τον αρχαίο μύθο του Περσέα και της Ανδρομέδας. Χάρη, πάντως, στην ανοιξιάτικη σύνδεσή του ο Απρίλιος τραγουδήθηκε ιδιαίτερα από τους ποιητές αλλά και από το λαό μας: «Εστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη» και «Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε».

Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχάσουμε και το πανευρωπαικό έθιμο της Πρωταπριλιάς με τα αθώα ψέματά της. Στην Ελλάδα το αρχαίο αυτό έθιμο έφτασε, μάλλον, την εποχή των Σταυροφοριών κι έχει τις ρίζες του στους αρχαίους Κέλτες. Επειδή τον Απρίλιο ο καιρός καλοσύνευε, συνήθιζαν την Πρωταπριλιά να πηγαίνουν για ψάρεμα. Τις περισσότερες φορές γύριζαν φυσικά με άδεια χέρια, κι έτσι κατέφευγαν σε ψεύτικες ιστορίες για μεγάλα ψάρια. Στη χώρα μας διαγωνίζονται για το ποιος θα πει το μεγαλύτερο ψέμα, όπως: «Έλα να πούμε ψέματα/ένα σακί γιομάτο/φόρτωσα έναν μπόντικα/σαράντα κολοκύθια/κι απάνω στα καπούλια του/ένα σακί ρεβίθια».

Πηγή: Σιμόπουλος, Διονύσης Π. Οι Μήνες Μάρτιος και Απρίλιος, Γεωτρόπιο Ελευθεροτυπίας, Τεύχος 463 (28 Φεβρουαρίου 2009)

Αστεροειδής θα περάσει “ξυστά” από τη Γη

Αστεροειδής θα περάσει “ξυστά” από τη Γη

Προσπέρασμα «Παρά Τρίχα» του 2012DA14 - Στις 15 Φεβρουαρίου 2013 », 6 Φεβρουαρίου 2013

Επιστήμες / Αστρονομία - Αστροφυσική - Διάστημα   Διευθυντής του Πλανηταρίου του Ιδρύματος Ευγενίδου.  Διονύσης Π. Σιμόπουλος

Ο κρατήρας Barringer

Ένας μικρός αστεροειδής, ονόματι 2012 DA14, με μέγεθος όσο ένα κτίριο ύψους 45 περίπου μέτρων θα περάσει ξυστά από τη Γη μας στις 15 Φεβρουαρίου και σε απόσταση περίπου 28.000 χιλιομέτρων από την γήινη επιφάνεια. 

Η ανακάλυψή του έγινε πέρυσι από το αστεροσκοπείο LaSagra στη Νότια Ισπανία, και οι υπολογισμοί των ειδικών, που παρατηρούν εδώ κι ένα περίπου χρόνο την τροχιά του, μας διαβεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται να συγκρουστεί με τη Γη. Συνολικά υπολογίζεται ότι υπάρχουν πάνω από ένα εκατομμύριο παρόμοιοι αστεροειδείς που πλησιάζουν τη Γη μας με μέγεθος κάτω των 100 μέτρων.

Εάν, παρόλα αυτά, ο αστεροειδής αυτός συγκρούονταν με τη Γη η έκρηξή του θα απελευθέρωνε ενέργεια ίση με 2,5 μεγατόνους ΤΝΤ. Σε σύγκριση η έκρηξη που έγινε πάνω από τον ποταμό Τουνγκούσκα στην Σιβηρία στις 3 Ιουνίου του 1908 είχε ισχύ 3-10 μεγατόνων. Στη σύγκρουση εκείνη περισσότερα από 1.600 τετραγωνικά χιλιόμετρα δάσους ισοπεδώθηκαν, ενώ το κρουστικό κύμα της έκρηξης «ταξίδεψε» γύρω από την υφήλιο δύο τουλάχιστον φορές. Από το μέγεθος της καταστροφής ήταν εμφανές ότι επρόκειτο για μια τεράστια έκρηξη. Παρόλα αυτά δεν υπήρχε ίχνος κρατήρα ή άλλων συντριμμιών. Αυτό οδήγησε τους επιστήμονες στο συμπέρασμα ότι ο κομήτης πρέπει να είχε εξαερωθεί την στιγμή της έκρηξης.

Πραγματικά, η Γη έχει «τραυματιστεί» αρκετές φορές από τις πτώσεις κομητών και αστεροειδών, όπως αυτή της Σιβηρίας, συχνά μάλιστα με καταστροφικά αποτελέσματα. Σε αντίθεση, όμως, με τη Σελήνη και τον Άρη, η ασταμάτητη γεωτεκτονική δραστηριότητα και η διάβρωση που προκαλούν τα στοιχεία της Φύσης «σβήνουν» γρήγορα τις «ουλές» από την επιφάνειά της.

Ο νεότερος μεγάλος κρατήρας πρόσκρουσης βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη βόρειο Αριζόνα. Με διάμετρο σχεδόν ενάμισι χιλιόμετρο και βάθος 275 μέτρα, ο κρατήρας Μπάριντζερ, όπως ονομάστηκε, δημιουργήθηκε από τη πτώση ενός μικρού αστεροειδή πριν από 50.000 χρόνια ένα απειροελάχιστο χρονικό διάστημα στα πλαίσια του γεωλογικού χρόνου. Αυτή η βαθιά ουλή στην έρημο της Αριζόνα, σχηματίστηκε ακαριαία, όταν ένα σιδερένιο διαστημικό θραύσμα 70 μέτρων και μάζα αρκετών εκατομμυρίων τόνων και έπεσε πάνω στη Γη με ταχύτητα 40.000 χλμ. την ώρα μετατοπίζοντας εκατομμύρια τόνους πετρωμάτων και αφανίζοντας κάθε είδος ζωής σε ακτίνα αρκετών χιλιομέτρων. Έχοντας διατηρήσει σχεδόν ανέπαφα τα χαρακτηριστικά του, χάρη στο άνυδρο κλίμα της ερήμου, ο κρατήρας αυτός είναι ο καλύτερα διατηρημένος κρατήρας που έχει βρεθεί μέχρι τώρα στη Γη.

Ο κρατήρας αυτός είναι ένας μόνο από τους δεκάδες παρόμοιους κρατήρες που βρέθηκαν διάσπαρτοι πάνω στη Γη τα τελευταία χρόνια. Γιατί από την Αριζόνα ως τη Σιβηρία και από το Μεξικό έως την Αυστραλία, περίπου 150 κρατήρες από διάφορες συγκρούσεις έχουν βρεθεί στην επιφάνεια του πλανήτη μας, αν και οι περισσότεροι κρατήρες σύγκρουσης της Γης διαβρώνονται σχετικά σύντομα από τις διάφορες γεωλογικές και κλιματολογικές δραστηριότητες διάβρωσης του πλανήτη μας. Απ’ αυτούς που έχουν διατηρηθεί, ο παλαιότερος, με ηλικία 212 εκατομμύρια έτη, βρίσκεται στο Κεμπέκ του Καναδά, στην περιοχή Μανικουάγκαν κι έχει διάμετρο πάνω από 100 χιλιόμετρα.

Καθημερινά βέβαια βομβαρδιζόμαστε από μικροσκοπικά διαστημικά συντρίμμια, που σχηματίζουν τις βροχές των διαττόντων, τα γνωστά μας πεφταστέρια, τα οποία όμως εξαερώνονται κατά την είσοδό τους στη γήινη ατμόσφαιρα προτού πέσουν στο έδαφος. Μεγαλύτεροι αστεροειδείς, διαμέτρου 5-10 μέτρων, εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα με συχνότητα ένα τέτοιο αντικείμενο το χρόνο, και σε γενικές γραμμές η συχνότητα σύγκρουσης ενός αστεροειδούς με τη Γη είναι αντιστρόφως ανάλογη με το μέγεθός του. Για παράδειγμα, ένας αστεροειδής με διάμετρο 1 έως 2 χλμ. συγκρούεται με τον πλανήτη μας κατά μέσο όρο μία φορά κάθε ένα εκατομμύριο έτη, περίπου. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι η εξαφάνιση των δεινοσαύρων πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια οφείλεται –σύμφωνα με πολλούς επιστήμονες- στην πτώση ενός γιγάντιου αστεροειδούς διαμέτρου περίπου 10 χιλιομέτρων (μεγαλύτερου από το Έβερεστ) στη χερσόνησο Γιουκατάν, στο σημερινό Μεξικό. Τέτοιου είδους προσκρούσεις είναι ευτυχώς εξαιρετικά σπάνιες και συμβαίνουν κάθε 100 εκατ. χρόνια περίπου.

Η γήινη ατμόσφαιρα φυσικά μπορεί να μας προστατέψει αρκετά από την εισβολή αντικειμένων με διάμετρο μέχρι 50 μέτρα. Από τους αστεροειδείς όμως που διασχίζουν την τροχιά της Γης υπάρχουν συνολικά 500.000 αντικείμενα με διάμετρο από 50 έως 100 μέτρα και άλλοι 200.000 με διάμετρο πάνω από 100 μέτρα, ενώ περίπου 500-1.000 απ’ αυτούς έχουν μέγεθος πάνω από ένα χιλιόμετρο.

Είναι προφανές, με άλλα λόγια, ότι ο κίνδυνος που αντιπροσωπεύουν για την επιβίωση του ανθρώπινου γένους αυτού του είδους οι διαστημικοί εισβολείς είναι πραγματικός. Γι’ αυτό εξάλλου και διάφορες διαστημικές υπηρεσίες και ερευνητικά κέντρα σε όλο τον κόσμο σαρώνουν συστηματικά τον έναστρο ουρανό σε μια προσπάθεια να εντοπίσουν όλα εκείνα τα «επικίνδυνα» ουράνια σώματα και να υπολογίσουν την τροχιά τους, προκειμένου να καταγράψουν εκείνα που θα αποτελέσουν κίνδυνο για το μέλλον. Γιατί, όπως είπαμε, το ερώτημα δεν είναι τόσο εάν θα χτυπηθεί στο μέλλον η Γη από κάποιον αστεροειδή, αλλά πότε.

Εάν υποθέσουμε ότι γνωρίζουμε την απάντηση στο «πότε», υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε προκειμένου να εμποδίσουμε την καταστροφή; Αρκετά σενάρια έχουν προταθεί μέχρι σήμερα από τους επιστήμονες. Σύμφωνα με ορισμένους, η παρουσία και μόνο μιας διαστημοσυσκευής σε τροχιά γύρω από κάποιον επικίνδυνο αστεροειδή αρκεί, αφού η βαρυτική της έλξη, αν και ελάχιστη, θα είναι ικανή σε βάθος χρόνου να μεταβάλλει την τροχιά του, ακριβώς όσο χρειάζεται. Άλλες, εξίσου «ήπιες» μέθοδοι μεταβολής της τροχιάς ενός αστεροειδούς περιλαμβάνουν το χρωματισμό της επιφάνειάς του με ειδική ανακλαστική ή απορροφητική μπογιά προκειμένου να μεταβάλλουν την πίεση της προσπίπτουσας ακτινοβολίας του Ήλιου, ή ακόμη και τη χρήση ειδικών κατόπτρων, τα οποία, εστιάζοντας τις ακτίνες του Ήλιου πάνω στον αστεροειδή, θα «ατμοποιήσουν» κάποια ποσότητα από την ύλη του. Πιο βίαιες μέθοδοι αναχαίτισης ενός αστεροειδούς περιλαμβάνουν τη χρήση πυρηνικών βομβών, με τον κίνδυνο βέβαια να τον διαμελίσουν σε πολλά μικρότερα κομμάτια, τα οποία θα βομβάρδιζαν τον πλανήτη μας με εξίσου καταστροφικά αποτελέσματα.

Περισσότερες πληροφορίες για θέματα σαν αυτό μπορούν να παρακολουθήσουν οι επισκέπτες του Ευγενιδείου Πλανηταρίου στη νέα του παράσταση με τίτλο «Ο Ζωντανός Πλανήτης». Η παράσταση αυτή προσφέρει εμπεριστατωμένα και θεαματικά τις απαντήσεις σε ερωτήματα όπως αυτά και σε αρκετά άλλα που αφορούν το κλίμα, τις ατμοσφαιρικές αλλαγές του πλανήτη μας και το «Φαινόμενο του Θερμοκηπίου», την γεωλογική και γεωμορφολογική εξέλιξη της Γης, την δημιουργία των οροσειρών, καθώς επίσης και τους λόγους δημιουργίας των σεισμών και των ηφαιστείων. Δεν πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε ότι χάρη στις πολύπλοκες βιοχημικές, γεωλογικές και κλιματολογικές διεργασίες δισεκατομμυρίων ετών, σ’ αυτόν τον «ευλογημένο» από την Φύση «βράχο», πραγματοποιήθηκε το μεγάλο άλμα της εμφάνισης της Ζωής.

Σήμερα με την βοήθεια των εκατοντάδων δορυφόρων που θέσαμε σε τροχιά γύρω του, συνεχίζουμε να αποκρυπτογραφούμε τα μυστικά του, ανακαλύπτοντας τις απαντήσεις στην ατμόσφαιρα που τον περιβάλλει, σε κάθε ωκεανό και ήπειρο, βαθιά στο εσωτερικό του, αλλά και στα πέρατα του Ηλιακού Συστήματος.

Αστεροειδής θα περάσει “ξυστά” από τη Γη

Αστεροειδής θα περάσει “ξυστά” από τη Γη

Προσπέρασμα «Παρά Τρίχα» του 2012DA14 - Στις 15 Φεβρουαρίου 2013 », 6 Φεβρουαρίου 2013

Επιστήμες / Αστρονομία - Αστροφυσική - Διάστημα   Διευθυντής του Πλανηταρίου του Ιδρύματος Ευγενίδου.  Διονύσης Π. Σιμόπουλος

Ο κρατήρας Barringer

Ένας μικρός αστεροειδής, ονόματι 2012 DA14, με μέγεθος όσο ένα κτίριο ύψους 45 περίπου μέτρων θα περάσει ξυστά από τη Γη μας στις 15 Φεβρουαρίου και σε απόσταση περίπου 28.000 χιλιομέτρων από την γήινη επιφάνεια. 

Η ανακάλυψή του έγινε πέρυσι από το αστεροσκοπείο LaSagra στη Νότια Ισπανία, και οι υπολογισμοί των ειδικών, που παρατηρούν εδώ κι ένα περίπου χρόνο την τροχιά του, μας διαβεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται να συγκρουστεί με τη Γη. Συνολικά υπολογίζεται ότι υπάρχουν πάνω από ένα εκατομμύριο παρόμοιοι αστεροειδείς που πλησιάζουν τη Γη μας με μέγεθος κάτω των 100 μέτρων.

Εάν, παρόλα αυτά, ο αστεροειδής αυτός συγκρούονταν με τη Γη η έκρηξή του θα απελευθέρωνε ενέργεια ίση με 2,5 μεγατόνους ΤΝΤ. Σε σύγκριση η έκρηξη που έγινε πάνω από τον ποταμό Τουνγκούσκα στην Σιβηρία στις 3 Ιουνίου του 1908 είχε ισχύ 3-10 μεγατόνων. Στη σύγκρουση εκείνη περισσότερα από 1.600 τετραγωνικά χιλιόμετρα δάσους ισοπεδώθηκαν, ενώ το κρουστικό κύμα της έκρηξης «ταξίδεψε» γύρω από την υφήλιο δύο τουλάχιστον φορές. Από το μέγεθος της καταστροφής ήταν εμφανές ότι επρόκειτο για μια τεράστια έκρηξη. Παρόλα αυτά δεν υπήρχε ίχνος κρατήρα ή άλλων συντριμμιών. Αυτό οδήγησε τους επιστήμονες στο συμπέρασμα ότι ο κομήτης πρέπει να είχε εξαερωθεί την στιγμή της έκρηξης.

Πραγματικά, η Γη έχει «τραυματιστεί» αρκετές φορές από τις πτώσεις κομητών και αστεροειδών, όπως αυτή της Σιβηρίας, συχνά μάλιστα με καταστροφικά αποτελέσματα. Σε αντίθεση, όμως, με τη Σελήνη και τον Άρη, η ασταμάτητη γεωτεκτονική δραστηριότητα και η διάβρωση που προκαλούν τα στοιχεία της Φύσης «σβήνουν» γρήγορα τις «ουλές» από την επιφάνειά της.

Ο νεότερος μεγάλος κρατήρας πρόσκρουσης βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη βόρειο Αριζόνα. Με διάμετρο σχεδόν ενάμισι χιλιόμετρο και βάθος 275 μέτρα, ο κρατήρας Μπάριντζερ, όπως ονομάστηκε, δημιουργήθηκε από τη πτώση ενός μικρού αστεροειδή πριν από 50.000 χρόνια ένα απειροελάχιστο χρονικό διάστημα στα πλαίσια του γεωλογικού χρόνου. Αυτή η βαθιά ουλή στην έρημο της Αριζόνα, σχηματίστηκε ακαριαία, όταν ένα σιδερένιο διαστημικό θραύσμα 70 μέτρων και μάζα αρκετών εκατομμυρίων τόνων και έπεσε πάνω στη Γη με ταχύτητα 40.000 χλμ. την ώρα μετατοπίζοντας εκατομμύρια τόνους πετρωμάτων και αφανίζοντας κάθε είδος ζωής σε ακτίνα αρκετών χιλιομέτρων. Έχοντας διατηρήσει σχεδόν ανέπαφα τα χαρακτηριστικά του, χάρη στο άνυδρο κλίμα της ερήμου, ο κρατήρας αυτός είναι ο καλύτερα διατηρημένος κρατήρας που έχει βρεθεί μέχρι τώρα στη Γη.

Ο κρατήρας αυτός είναι ένας μόνο από τους δεκάδες παρόμοιους κρατήρες που βρέθηκαν διάσπαρτοι πάνω στη Γη τα τελευταία χρόνια. Γιατί από την Αριζόνα ως τη Σιβηρία και από το Μεξικό έως την Αυστραλία, περίπου 150 κρατήρες από διάφορες συγκρούσεις έχουν βρεθεί στην επιφάνεια του πλανήτη μας, αν και οι περισσότεροι κρατήρες σύγκρουσης της Γης διαβρώνονται σχετικά σύντομα από τις διάφορες γεωλογικές και κλιματολογικές δραστηριότητες διάβρωσης του πλανήτη μας. Απ’ αυτούς που έχουν διατηρηθεί, ο παλαιότερος, με ηλικία 212 εκατομμύρια έτη, βρίσκεται στο Κεμπέκ του Καναδά, στην περιοχή Μανικουάγκαν κι έχει διάμετρο πάνω από 100 χιλιόμετρα.

Καθημερινά βέβαια βομβαρδιζόμαστε από μικροσκοπικά διαστημικά συντρίμμια, που σχηματίζουν τις βροχές των διαττόντων, τα γνωστά μας πεφταστέρια, τα οποία όμως εξαερώνονται κατά την είσοδό τους στη γήινη ατμόσφαιρα προτού πέσουν στο έδαφος. Μεγαλύτεροι αστεροειδείς, διαμέτρου 5-10 μέτρων, εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα με συχνότητα ένα τέτοιο αντικείμενο το χρόνο, και σε γενικές γραμμές η συχνότητα σύγκρουσης ενός αστεροειδούς με τη Γη είναι αντιστρόφως ανάλογη με το μέγεθός του. Για παράδειγμα, ένας αστεροειδής με διάμετρο 1 έως 2 χλμ. συγκρούεται με τον πλανήτη μας κατά μέσο όρο μία φορά κάθε ένα εκατομμύριο έτη, περίπου. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι η εξαφάνιση των δεινοσαύρων πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια οφείλεται –σύμφωνα με πολλούς επιστήμονες- στην πτώση ενός γιγάντιου αστεροειδούς διαμέτρου περίπου 10 χιλιομέτρων (μεγαλύτερου από το Έβερεστ) στη χερσόνησο Γιουκατάν, στο σημερινό Μεξικό. Τέτοιου είδους προσκρούσεις είναι ευτυχώς εξαιρετικά σπάνιες και συμβαίνουν κάθε 100 εκατ. χρόνια περίπου.

Η γήινη ατμόσφαιρα φυσικά μπορεί να μας προστατέψει αρκετά από την εισβολή αντικειμένων με διάμετρο μέχρι 50 μέτρα. Από τους αστεροειδείς όμως που διασχίζουν την τροχιά της Γης υπάρχουν συνολικά 500.000 αντικείμενα με διάμετρο από 50 έως 100 μέτρα και άλλοι 200.000 με διάμετρο πάνω από 100 μέτρα, ενώ περίπου 500-1.000 απ’ αυτούς έχουν μέγεθος πάνω από ένα χιλιόμετρο.

Είναι προφανές, με άλλα λόγια, ότι ο κίνδυνος που αντιπροσωπεύουν για την επιβίωση του ανθρώπινου γένους αυτού του είδους οι διαστημικοί εισβολείς είναι πραγματικός. Γι’ αυτό εξάλλου και διάφορες διαστημικές υπηρεσίες και ερευνητικά κέντρα σε όλο τον κόσμο σαρώνουν συστηματικά τον έναστρο ουρανό σε μια προσπάθεια να εντοπίσουν όλα εκείνα τα «επικίνδυνα» ουράνια σώματα και να υπολογίσουν την τροχιά τους, προκειμένου να καταγράψουν εκείνα που θα αποτελέσουν κίνδυνο για το μέλλον. Γιατί, όπως είπαμε, το ερώτημα δεν είναι τόσο εάν θα χτυπηθεί στο μέλλον η Γη από κάποιον αστεροειδή, αλλά πότε.

Εάν υποθέσουμε ότι γνωρίζουμε την απάντηση στο «πότε», υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε προκειμένου να εμποδίσουμε την καταστροφή; Αρκετά σενάρια έχουν προταθεί μέχρι σήμερα από τους επιστήμονες. Σύμφωνα με ορισμένους, η παρουσία και μόνο μιας διαστημοσυσκευής σε τροχιά γύρω από κάποιον επικίνδυνο αστεροειδή αρκεί, αφού η βαρυτική της έλξη, αν και ελάχιστη, θα είναι ικανή σε βάθος χρόνου να μεταβάλλει την τροχιά του, ακριβώς όσο χρειάζεται. Άλλες, εξίσου «ήπιες» μέθοδοι μεταβολής της τροχιάς ενός αστεροειδούς περιλαμβάνουν το χρωματισμό της επιφάνειάς του με ειδική ανακλαστική ή απορροφητική μπογιά προκειμένου να μεταβάλλουν την πίεση της προσπίπτουσας ακτινοβολίας του Ήλιου, ή ακόμη και τη χρήση ειδικών κατόπτρων, τα οποία, εστιάζοντας τις ακτίνες του Ήλιου πάνω στον αστεροειδή, θα «ατμοποιήσουν» κάποια ποσότητα από την ύλη του. Πιο βίαιες μέθοδοι αναχαίτισης ενός αστεροειδούς περιλαμβάνουν τη χρήση πυρηνικών βομβών, με τον κίνδυνο βέβαια να τον διαμελίσουν σε πολλά μικρότερα κομμάτια, τα οποία θα βομβάρδιζαν τον πλανήτη μας με εξίσου καταστροφικά αποτελέσματα.

Περισσότερες πληροφορίες για θέματα σαν αυτό μπορούν να παρακολουθήσουν οι επισκέπτες του Ευγενιδείου Πλανηταρίου στη νέα του παράσταση με τίτλο «Ο Ζωντανός Πλανήτης». Η παράσταση αυτή προσφέρει εμπεριστατωμένα και θεαματικά τις απαντήσεις σε ερωτήματα όπως αυτά και σε αρκετά άλλα που αφορούν το κλίμα, τις ατμοσφαιρικές αλλαγές του πλανήτη μας και το «Φαινόμενο του Θερμοκηπίου», την γεωλογική και γεωμορφολογική εξέλιξη της Γης, την δημιουργία των οροσειρών, καθώς επίσης και τους λόγους δημιουργίας των σεισμών και των ηφαιστείων. Δεν πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε ότι χάρη στις πολύπλοκες βιοχημικές, γεωλογικές και κλιματολογικές διεργασίες δισεκατομμυρίων ετών, σ’ αυτόν τον «ευλογημένο» από την Φύση «βράχο», πραγματοποιήθηκε το μεγάλο άλμα της εμφάνισης της Ζωής.

Σήμερα με την βοήθεια των εκατοντάδων δορυφόρων που θέσαμε σε τροχιά γύρω του, συνεχίζουμε να αποκρυπτογραφούμε τα μυστικά του, ανακαλύπτοντας τις απαντήσεις στην ατμόσφαιρα που τον περιβάλλει, σε κάθε ωκεανό και ήπειρο, βαθιά στο εσωτερικό του, αλλά και στα πέρατα του Ηλιακού Συστήματος.

Ίση μέρα και ίση νύχτα

Ίση μέρα και ίση νύχτα

20 Μαρτίου 2013

Επιστήμες / Αστρονομία - Αστροφυσική - Διάστημα   Διευθυντής του Πλανηταρίου του Ιδρύματος Ευγενίδου.  Διονύσης Π. Σιμόπουλος

(Φωτ: http://bobs-spaces.net)

Ορισμένοι φίλοι κοιτάζοντας τα διάφορα επιτραπέζια ημερολόγια και την διάρκεια της ημέρας και της νύχτας, με ρώτησαν γιατί η ημέρα της ισημερίας δεν συμπίπτει με την ημέρα που έχουμε ίση ημέρα και ίση νύχτα. Είναι μία παρατήρηση που οφείλεται στην απόστασή μας από τον γήινο ισημερινό. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά.

Όπως ξέρετε κάθε μέρα η Γη βρίσκεται σε διαφορετική θέση από αυτήν που βρισκόταν την προηγουμένη. Έτσι κάθε φορά που η Γη συμπληρώνει μία πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο, μας φαίνεται ότι ήταν ο Ήλιος αυτός που συμπλήρωσε έναν κύκλο γύρω από τη Γη, πάνω στην εκλειπτική. Η εκλειπτική δηλαδή δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απεικόνιση, ή η προέκταση πάνω στην ουράνια σφαίρα, της γήινης τροχιάς γύρω από τον Ήλιο.

Αν παρατηρήσουμε την εκλειπτική και τη συγκρίνουμε με τον ουράνιο ισημερινό (την προέκταση δηλαδή του ισημερινού της Γης και την αποτύπωσή του πάνω στον ουράνιο θόλο) θα δούμε ότι οι δύο αυτοί κύκλοι δε συμπίπτουν, αλλά αντίθετα τέμνονται, σχηματίζοντας γωνία ίση με 23 μοίρες και 27 πρώτα λεπτά, λόγω της κλίσης που έχει ο άξονας της Γης σε σχέση με το επίπεδο που σχηματίζει η εκλειπτική. Η γωνία αυτή ονομάζεται “λόξωση της εκλειπτικής”, και τα δύο σημεία στα οποία τέμνονται οι δύο κύκλοι ονομάζονται “ισημερινά σημεία”.

Στο πρώτο σημείο ο ουράνιος ισημερινός τέμνει την εκλειπτική εκεί όπου ο Ήλιος βρίσκεται στις 20-21 Μαρτίου. Το σημείο αυτό ονομάζεται εαρινό ισημερινό σημείο, και από την ημέρα αυτή αρχίζει η Άνοιξη. Εκ διαμέτρου αντίθετα η τομή γίνεται όταν ο Ήλιος βρίσκεται στις 22-23 Σεπτεμβρίου. Το σημείο αυτό ονομάζεται φθινοπωρινό ισημερινό σημείο, και από την ημέρα αυτή αρχίζει το Φθινόπωρο. Για φέτος (2013) η εαρινή ισημερία θα γίνει στις 13:02 της 20ης Μαρτίου, ενώ η φθινοπωρινή στις 23:44 της 22ας Σεπτεμβρίου.
Και στις δύο αυτές ημέρες, η νύχτα είναι ίση με την ημέρα, δηλαδή επί 12 ώρες ο Ήλιος βρίσκεται πάνω από τον ορίζοντα και επί 12 ώρες βρίσκεται κάτω από τον ορίζοντα, έχουμε δηλαδή ίση-μέρα: ισημερία. Το γεγονός αυτό, όμως, συμβαίνει μόνο στον ισημερινό. Επειδή εμείς βρισκόμαστε 35-40 μοίρες βόρεια του ισημερινού η ίση μέρα και η ίση νύχτα συμβαίνει μερικές ημέρες νωρίτερα της εαρινής ισημερίας και συγκεκριμένα στις 17 Μαρτίου, οπότε στην Ελλάδα έχουμε 12 ώρες ημέρας και 12 ώρες νύχτας.

Διονύσης Σιμόπουλος, Διευθυντής του Ευγενίδειου Πλανητάριου

Ο ρόλος του Ψυχολόγου – Ψυχοθεραπευτή στην Υπαρξιακή Προσέγγιση

Ο ρόλος του Ψυχολόγου – Ψυχοθεραπευτή στην Υπαρξιακή Προσέγγιση

22 Απριλίου 2013

Θρησκεία / Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία   Ψυχοθεραπευτής Γρηγόρης Βασιλειάδης

Ο υπαρξιακά προσανατολισμένος ψυχοθεραπευτής βοηθάει τους ανθρώπους που απευθύνονται σ’ αυτόν να αντιμετωπίσουν τις αγωνίες και το άγχος που είναι σύμφυτα με την ζωή. Εάν ο θεραπευόμενος δυσκολεύεται να χρησιμοποιήσει την ελευθερία του να επιλέγει στη ζωή του, ρόλος του ψυχοθεραπευτή είναι να τον βοηθήσει να ανακαλύψει τι είναι αυτό που το εμποδίζει να επιλέγει.

Είναι πιθανόν ο θεραπευόμενος να έχει επιτρέψει σε άλλους ανθρώπους να παίρνουν σημαντικές αποφάσεις για τη δική του ζωή, τις οποίες θα έπρεπε να είχε πάρει μόνος του. Πιθανώς να φοβάται να πάρει τα ρίσκα που απαιτεί η διαδικασία της προσωπικής του ωρίμανσης επιλέγοντας στη ζωή του τους πιο εύκολους και λιγότερο απειλητικούς δρόμους.

Μέσα από την διαδικασία της ψυχοθεραπείας, το άτομο ενθαρρύνεται στο να συνειδητοποιήσει τη μοναξιά και την εγγενή απουσία νοήματος στη ζωή του, και να κατανοήσει πως χρειάζεται να ανακαλύψει τους δικούς του τρόπους που θα το βοηθήσουν να αντεπεξέλθει στις ανησυχίες και το άγχος του με επιτυχία.

Ο ψυχοθεραπευτής δεν προσπαθεί να περιορίσει τις ανησυχίες του πελάτη του. Αντίθετα, τον/ την προτρέπει να τις κοιτάξει κατάματα. Διερευνά μαζί με τον ενδιαφερόμενο εναλλακτικούς τρόπους και συμπεριφορές. Τον βοηθά να αξιολογήσει τα ρίσκα που εμπεριέχουν οι πιθανές επιλογές του, ώστε να μπορέσει τελικά ο θεραπευόμενος να κάνει νέες, πιο αυθεντικές, και σύμφυτες με την προσωπικότητά του επιλογές.

Η ψυχοθεραπεία δεν αναλώνεται στην εξερεύνηση του παρελθόντος του πελάτη. Αντίθετα, μεγάλη έμφαση δίνεται στις επιλογές που κάνει το άτομο στο «εδώ & τώρα». Ο τρόπος με τον οποίον ανταποκρίθηκε ο θεραπευόμενος σε προβληματικές συνθήκες της ζωής του στο παρελθόν αν και μπορεί να γίνει αντικείμενο συζήτησης κι ανατροφοδότησης μέσα στη θεραπευτική διαδικασία, αυτή η συζήτηση έχει πάντα ως στόχο να διευκολύνει την αναζήτηση μιας καινούργιας και διευρυμένης συνειδητότητας στο παρόν, η οποία με τη σειρά της να επιτρέπει μια ποιοτικά νέα ελευθερία και υπευθυνότητα στην ανάληψη δράσης.

Η στάση μας απέναντι στη ζωή και το θάνατο

Η στάση μας απέναντι στη ζωή και το θάνατο

23 Απριλίου 2013

Θρησκεία / Θεολογία  

Η επιθυμία σας να ζήσετε είναι φυσική και δεν έχει τίποτε το εφάμαρτο. Ωστόσο η χριστιανική στάση απέναντι στη ζωή και το θάνατο είναι: «Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου» (Πράξ. 21:14). Γιατί, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, κανένας μας δεν ζει για τον εαυτό του και κανένας μας δεν πεθαίνει για τον εαυτό του. Όταν ζούμε, ζούμε για τον Κύριο. Και όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για τον Κύριο. Είτε, λοιπόν, ζούμε είτε πεθαίνουμε, σ’ Εκείνον ανήκουμε (Ρωμ. 14:7-8). Αυτή τη διάθεση πρέπει να καλλιεργήσουμε μέσα μας, διώχνοντας κάθε φόβο και κάθε ανησυχία.

“Πώς να παρουσιαστώ στον Κύριο, όταν πεθάνω;” αναρωτιέστε. Να παρουσιαστείτε έχοντας καθαριστεί από τις αμαρτίες σας με τη μετάνοια και την Εξομολόγηση, έχοντας λάβει το εφόδιο της αιώνιας ζωής, τα άχραντα Μυστήρια του Χριστού, έχοντας στο νου σας αγαθούς λογισμούς και στην καρδιά σας άγια αισθήματα -πίστη, ελπίδα, ταπείνωση, φόβο Θεού… Τα αισθήματα αυτά αντικαθιστούν όλα τα καλά έργα, που η αρρώστια δεν σας επιτρέπει να κάνετε.

Πώς να αντιμετωπίζουμε το θάνατο των οικείων μας.

Η κόρη σας πέθανε. Αφού ξεχώριζε για την ευσέβεια και την καλοσύνη της, θα έπρεπε να λέτε: “Δόξα στ’ όνομα Σου, Κύριε, που την πήρες τόσο γρήγορα, για να μην απατηθεί από τους πειρασμούς και τις μάταιες απολαύσεις του κόσμου!”. Εσείς, απεναντίας, θρηνείτε και παραπονιέστε και βαρυγκωμάτε… Γιατί; Επειδή γλύτωσε από τα βάσανα της πρόσκαιρης τούτης ζωής και βρέθηκε στην αιώνια βασιλεία του Κυρίου; Θα ήταν, λοιπόν, καλύτερα να ζούσε μερικά χρόνια ακόμα, να σκλαβωνόταν στα πάθη και την αμαρτία -κάτι συνηθισμένο για τις κοπέλες της εποχής μας και μάλιστα τις όμορφες, όπως ήταν εκείνη- κι έτσι να έχανε την αιώνια ζωή; Τί σοφή μητέρα που είστε!

Λυπάστε επειδή η κόρη σας σώθηκε και δεν καταστράφηκε!

Η μνημόνευση των νεκρών.

Ρωτάτε, γιατί μνημονεύουμε τους «κεκοιμημένους». Γιατί έτσι διδαχθήκαμε από την αγία Εκκλησία μας. Γιατί έτσι παραλάβαμε από τους θεοφώτιστους και πνευματοφόρους πατέρες μας. Γιατί έτσι γινόταν και γίνεται σ’ όλους τους χριστιανικούς αιώνες, από την αποστολική εποχή μέχρι σήμερα. Άλλα το φιλοπερίεργο μυαλουδάκι μας θέλει να χώνεται παντού και να φωνάζει: Γιατί; Γιατί; Γιατί;… Ξέρετε τί του χρειάζεται; Να του δώσετε, με την ακράδαντη πίστη σας, ένα γερό χαστούκι και να το αναγκάσετε έτσι να σωπάσει!

Όσο για κείνον τον πολυτάραχο, που όλο τέτοια θέματα σκαλίζει, πέστε του θαρρετά: Άκου, ανόητε! Οι νεκροί ζουν. Και η επικοινωνία μας μαζί τους δεν έχει διακοπεί. Δεν προσευχόμαστε αδιάκριτα για όλους τους ζωντανούς αδελφούς μας χριστιανούς, ανεξάρτητα από την αρετή ή την κακία τους; Ε, λοιπόν, έτσι προσευχόμαστε και για όλους τους «κεκοιμημένους», ανεξάρτητα από το αν συναριθμήθηκαν -κάτι άγνωστο σ’ εμάς- με τους δικαίους ή με τους αδίκους. Η προσευχή μας γι’ αυτούς είναι εκδήλωση χριστιανικής αγάπης. Πριν από την τελική Κρίση, όσο ακόμα δεν έχουν χωριστεί τα «πρόβατα» από τα «ερίφια» (Ματθ. 25:33), όλοι οι πιστοί, ζωντανοί και «κεκοιμημένοι», αποτελούμε μία Εκκλησία. Και όλοι, ως μέλη του Σώματος του Χριστού, επικοινωνούμε αγαπητικά. Ο θάνατος δεν μας χωρίζει!

“Σε τί τους ωφελούν οι προσευχές μας, αφού έχει ήδη αποφασιστεί η κατάταξή τους είτε στον παράδεισο είτε στην κόλαση;”, αναρωτιέστε. Αλλά μέχρι τη γενική Κρίση, ο κολασμός μιας ψυχής δεν είναι οριστικά αποφασισμένος. Ώσπου ν’ αποφανθεί τότε τελεσίδικα ο μόνος Κριτής, κανέναν δεν μπορούμε να θεωρούμε τελειωτικά καταδικασμένο. Γι’ αυτό, ενισχυμένοι από την ελπίδα στην άπειρη ευσπλαχνία του Θεού, προσευχόμαστε σ’ Αυτόν να ελεήσει ακόμα κι εκείνους που πέθαναν μέσα στην ασέβεια.

“Επιτρέπεται η μνημόνευση των αλλόπιστων;”.

Όχι. Η άγια Εκκλησία μας δεν τους γνωρίζει, αφού δεν έγιναν ποτέ μέλη της, και γι’ αυτό δεν τους μνημονεύει. Βέβαια, προσεύχεται γενικά για την επιστροφή εκείνων που είναι ακόμα ζωντανοί. Μπορούμε, πάντως, στην ατομική μας προσευχή να παρακαλάμε το Θεό για τη σωτηρία επώνυμων, συγγενών και γνωστών, αλλόπιστων.

Πού βρίσκονται οι «κεκοιμημένοι» αμαρτωλοί;

Πού βρίσκονται οι ψυχές των αμαρτωλών που πέθαναν αμετανόητοι και ασυγχώρητοι;

Αμέσως μετά τον σωματικό θάνατο του ανθρώπου, είτε ενάρετου είτε αμαρτωλού, η ψυχή του υφίσταται τη λεγόμενη μερική-ατομική κρίση. Κρίνεται, δηλαδή, σε μια πρώτη φάση από το Θεό και στη συνέχεια τοποθετείται σ’ έναν υπεραισθητό χώρο, όπου, περιμένοντας την τελική και καθολική Κρίση, προγεύεται είτε την ευφροσύνη του παραδείσου, αν ήταν δίκαιη, είτε το βασανισμό της κολάσεως, αν ήταν αμαρτωλή και δεν μετανόησε ως την ώρα της εξόδου της από το σώμα. Περιορισμένες, λοιπόν, σ’ αυτόν το χώρο, τον καθορισμένο από τον Κύριο και γνωστό μόνο σ’ Αυτόν, οι ψυχές των αμετανόητων αμαρτωλών περιμένουν με τρόμο, φρίκη και οδύνη τη στιγμή της οριστικής τους καταδίκης.

(Αγ. Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Ο δρόμος της ζωής» -επιλογές-, Ι.Μ.Παρακλήτου)

 

Η ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Η Ματαιοδοξία των Σύγχρονων Ανθρώπων

http://www.new-dimension.gr/
Ο σύγχρονος άνθρωπος της πόλης, ο λεγόμενος μικροαστός ή μεγαλοαστός, ανάλογα με το κοινωνικοοικονομικό του status, διακατέχεται ως επί το πολύ από μία νοοτροπία ακόρεστης πλεονεξίας, άμετρης φιλοδοξίας, απληστίας… Αυτά, βέβαια, δεν είναι παρά εκφάνσεις της πηγής του Κακού, που, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι άλλη από αυτό που συνήθως αποκαλείται ως αλαζονεία, υπεροψία ή εγωκεντρισμός. Δεν υποστηρίζω, βέβαια, ότι η νοοτροπία αυτή είναι χαρακτηριστική μόνο του σύγχρονου ανθρώπου των πόλεων. Τουναντίον, η ανθρώπινη αλαζονεία χαρακτηρίζει τους ανθρώπους κάθε τόπου και εποχής – άλλοτε σε μεγαλύτερο και άλλοτε σε μικρότερο βαθμό – αλλά η μελέτη του φαινομένου αυτού εκφεύγει του ενδιαφέροντος του παρόντος άρθρου. Εν προκειμένω, δεν σκοπεύω να ασχοληθώ με την ανθρώπινη αλαζονεία αλλά με κάτι άλλο το οποίο αποτελεί μία εκ των αμεσότερων συνεπειών αυτής. Σκοπεύω να ασχοληθώ με την Ματαιοδοξία των ανθρώπων…

Προσπαθώντας να προσδιορίσω το εννοιολογικό περιεχόμενο του όρου αυτού, θα έλεγα ότι Ματαιοδοξία είναι αναζήτηση της δόξας επί ζητημάτων τα οποία στερούνται πραγματικής σημασίας. Ματαιοδοξία είναι η αναζήτηση ανώφελων και άσκοπων πραγμάτων, η ίδια η υπερηφάνεια για ασήμαντα πράγματα. Αντικείμενο της ματαιοδοξίας είναι το «Εγώ», το οποίο χρησιμοποιώντας τον αυτάρεσκο ναρκισσισμό και την υπερβολική εκτίμηση των ικανοτήτων του ατόμου από αυτό το ίδιο, αποβλέπει στη δημιουργία εντυπώσεων στο κοινωνικό περιβάλλον και, μέσω των εντυπώσεων αυτών, στη συνεχή ικανοποίηση του αισθήματος της αυταρέσκειας.

Με βάση τα παραπάνω, προκύπτει αμέσως ότι ο ματαιόδοξος άνθρωπος δεν δύναται να αποδεχθεί επ’ ουδενί την κριτική από άλλους ανθρώπους. Το ίδιο, επίσης, ισχύει και για την αυτοκριτική, κάτι που δεν νοείται καν για όποιον διακατέχεται από τέτοια αισθήματα. Αυτό δε καθώς ο ναρκισσισμός και η αυταρέσκεια δημιουργούν ένα ιδιόμορφο σύμπλεγμα ανωτερότητας, το οποίο δυστυχώς αποτρέπει την ίδια την αυτογνωσία. Ένας ματαιόδοξος άνθρωπος δεν παραδέχεται ποτέ ότι έχει κάνει λάθη. Δεν το παραδέχεται όχι μόνο στους άλλους ανθρώπους αλλά ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό. Αλλά και αν τύχει κάποτε να συνειδητοποιήσει τυχόν λάθη του, αυτά σίγουρα δεν θα είναι ιδιαίτερα σοβαρά! Εξάλλου, όλοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη και τα λάθη των άλλων είναι σίγουρα πιο σοβαρά από τα δικά μας! Ακόμη κι αν κάποτε κάναμε κάποια σοβαρά λάθη, σίγουρα δεν φταίμε εμείς αλλά οι άλλοι που μας παρέσυραν ή δεν μάς απέτρεψαν από αυτά. Σίγουρα…

Σε επίπεδο στόχων και σκοπών, ο ματαιόδοξος άνθρωπος δεν επιζητεί κάτι που θα έκανε πραγματικά ευτυχισμένο τον ίδιο αλλά αυτά που είναι γενικώς παραδεδεγμένα, ή έστω αυτά που επιζητεί το μεγαλύτερο μέρος των κοινωνών. Αυτό δε όχι γιατί έχει στην πραγματικότητα κάποια αξία για τον ίδιο αλλά επειδή είναι πιο σημαντικό γι’ αυτόν να έχει κάτι που οι άλλοι το επιθυμούν διακαώς και γι’ αυτό το λόγο τον φθονούν αναγνωρίζοντας έτσι ότι έχει κάτι παραπάνω από αυτούς. Έχοντας, λοιπόν, κατά νου την κοινωνική άνοδο και την κοινωνική αναγνώριση, ο ματαιόδοξος άνθρωπος αναλώνεται επιζητώντας να αποκτήσει όσο γίνεται περισσότερο χρήμα, δόξα, εξουσία, κύρος, δύναμη. Ο ματαιόδοξος άνθρωπος επιθυμεί να έχει πάντοτε τον πρώτο λόγο, να ελέγχει τους πάντες και τα πάντα, να αποδεικνύει διαρκώς ότι είναι ο καλύτερος σε ό,τι κάνει αλλά και να απαξιώνει ταυτόχρονα ό,τι δεν είναι σε θέσει να επιτύχει…

Και ο χρόνος περνά…

Κι έρχεται κάποτε η στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί πόσο μάταια ήταν όλα αυτά. Πως έζησε τη ζωή του με πράγματα που δεν του έδιναν παρά μια επιφανειακή ικανοποίηση, μια επίπλαστη ευτυχία. Πως τίποτα από αυτά τα οποία προσπαθούσε σε ολόκληρη τη ζωή του να έχει δεν του έδινε αληθινή χαρά. Είναι αυτή η αίσθηση που έχουμε λίγο-πολύ όλοι μας κάθε φορά που επιτυγχάνουμε κάτι το οποίο επιθυμούσαμε διακαώς. Κάτι για το οποίο προσπαθήσαμε πάρα πολύ και, όταν τελικά το επιτύχουμε, αισθανόμαστε προσωρινά ικανοποιημένοι και πολύ σύντομα παύουμε να το έχουμε σε εκτίμηση και θέτουμε νέους στόχους για κάτι περισσότερο από αυτό. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του διαρκώς ανικανοποίητος και πάντα επιζητεί κάτι άλλο από αυτό που έχει, αλλά ότι παραμένει ανικανοποίητος επειδή οι στόχοι που θέτει δεν είναι για πράγματα που επιθυμεί πραγματικά. Είναι για πράγματα που υποτίθεται ότι ανταποκρίνονται στις κρατούσες κοινωνικές αντιλήψεις περί επιθυμητού. Αντιλήψεις οι οποίες είναι δυνατόν να μην ανταποκρίνονται κατ’ ουσίαν σε κανενός ανθρώπου τις πραγματικές επιθυμίες…

Και ο χρόνος περνά…

Κι έρχεται κάποτε η στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι στην πραγματικότητα αυτό που έζησε δεν ήταν η δική του ζωή. Ήταν η ζωή ενός άλλου μη-πραγματικού ανθρώπου, ο οποίος κατά κάποιον τρόπο τόν κατηύθυνε μια ολόκληρη ζωή. Όταν όμως το συνειδητοποιούμε αυτό είναι συνήθως αργά. Και είναι αργά γιατί τις περισσότερες φορές ο άνθρωπος δεν αποκτά ποτέ εγκαίρως αυτό που νομίζει ότι επιθυμεί, ώστε να συνειδητοποιήσει τη ματαιότητα του πράγματος. Γι’ αυτό το λόγο, είναι ίσως πιο τυχεροί οι άνθρωποι που επιτυγχάνουν τους στόχους τους το συντομότερο δυνατό, γιατί έτσι έχουν την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν το συντομότερο δυνατό πόσο μάταια ήταν όλα αυτά για τα οποία τόσο προσπάθησαν, τόσο κόπιασαν και τόσα άλλα πράγματα θυσίασαν…

Τότε έρχεται η ώρα που συνειδητοποιεί παράλληλα και πολλά άλλα πράγματα. Συνειδητοποιεί, μεταξύ άλλων, ποιοι από τους υποτιθέμενους φίλους του τόν περιτριγύριζαν προς ίδιον όφελος, ποιοι τον κολάκευαν απλώς και μόνο για να ικανοποιούν τον ναρκισσισμό και την αυταρέσκειά του, ποιοι δεν νοιάζονταν τόσο ώστε να τού ασκήσουν κριτική ρισκάροντας έτσι να χαλάσουν τη σχέση τους μαζί του. Συνειδητοποιεί όμως και ποιοι είναι αυτοί που νοιάζονταν γι’ αυτόν πραγματικά, ποιοι κατά καιρούς τόν κατέκριναν για τις πράξεις του όχι επειδή τάχα τόν θεωρούσαν κατώτερο ή ήθελαν να υποτιμήσουν την αξία του ως άνθρωπο αλλά επειδή πίστευαν πραγματικά σ’ αυτόν και ήθελαν να τον βοηθήσουν να γίνει καλύτερος άνθρωπος, έστω κι αν έτσι ρίσκαραν να χαλάσουν τη σχέση τους μαζί του. Συνειδητοποιεί, εν τέλει, ποιοι είναι οι πραγματικοί του φίλοι…

Άλλο ένα συγκλονιστικό video-ντοκουμέντο. H κοίμηση του Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού

Ο μεγάλος σύγχρονος Αγιορείτης Γέρων Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός εκοιμήθη!

Η αγιασμένη ψυχή του πέταξε προς τον ηγαπημένο Νυμφίο της Ιησού Χριστό, τον Οποίο διηκόνησε με αυταπάρνηση και αυτοθυσία σε όλη την επίγεια ζωή του. Ανηφορίζοντας, όπως η Εσταυρωμένη Αγάπη, τον Γολγοθά του αοράτου πολέμου ενάντια στο διάβολο, τον κόσμο και τα πάθη, ευλογήθηκε κατ' εξαίρετον τρόπον από τον αγαθοδότη Κύριο και ευτύχησε να δει στο πρόσωπό του εκπληρωμένο τον ιερό ύμνο των αναβαθμών: «Κύκλῳ τῆς τραπέζης σου, ὡς στελέχη βλέπων τὰ ἔκγονά σου, χαῖρε εὐφραίνου, προσάγων ταῦτα, τῷ Χριστῷ Ποιμενάρχα».

Η Ιερά Μονή Βατοπαιδίου υπήρξε η πνευματική του «τράπεζα» γύρω από την οποία ευφραινόταν να βλέπει τα πολυπληθή και ευλογημένα πνευματικά του τέκνα, τον Καθηγούμενο Εφραίμ και την εκλεκτή Συνοδεία του, αλλά και τις χιλιάδες των πιστών λαϊκών που συνέρρεαν στην Ιερά Μονή για ν ακούσουν τα θεοφόρα λόγια του και να λάβουν την ευλογία του. Ο Γέρων Ιωσήφ ήπιε καθ ολοκληρίαν το ποτήριον του πάθους μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του, όπως και ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Λυτρωτής.

Αυτό άλλωστε είναι και το κριτήριο γνησιότητας των αληθινών μαθητών του Χριστού... «ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς• τὸ μὲν ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω πίεσθε, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε» (Μάρκ. 10:39). Ο φρικαλέος πόλεμος των οργάνων του σκότους ενάντια στην ιστορική Μονή του Βατοπαιδίου τους τελευταίους μήνες υπήρξε ίσως ο πιο σκληρός πειρασμός για τον μακαριστό Γέροντα Ιωσήφ και τα πνευματικά του τέκνα. Η ηθελημένη και κακόβουλη διαστροφή της αλήθειας, η πικρόχολη στάση ακόμη και ψευδαδέλφων μέσα από το Σώμα της Εκκλησίας και του Αγιορείτικου Μοναχισμού τρύπησαν τις παλάμες και ελόγχευσαν την πλευρά του Γέροντος, τον πότισαν με όξος και χολή, ώστε να μπορεί μαζί με τον Μέγα Παύλο να φωνάζει: «Τοῦ λοιποῦ κόπους μοι μηδεὶς παρεχέτω• ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω» (Γαλάτ. 6:17).

Με αυτά τα ζωοποιά -κόντρα στους φυσικούς νόμους- στίγματα του πάθους, έχοντας ανταποκριθεί στο ακέραιο στην πρόσκληση του Σωτήρος («Τότε ὁ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ• εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι» - Ματθ. 16:24) βρίσκεται ήδη ενώπιον του Παμβασιλέως Χριστού, από το πανάγιον στόμα του Οποίου θα ακούσει τον μακάριον έπαινον της αιωνίου αναπαύσεως και ζωής: «εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω• εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου» (Ματθ. 25:21). Αιωνία του η μνήμη! Να έχουμε την ευχούλα του!