Ο ΓΙΑΧΒΕ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ

+ Αρχιμ.Δανιήλ Γούβαλη

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του μακαριστού γέροντος

       

      Ιανουάριος του 1993 μια ολόκληρη οικογένεια που είχε μπλέξει επί χρόνια με την αίρεση των μαρτύρων του Ιεχωβά ετοιμαζόταν να ενταχθεί στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Πατέρας μητέρα και 4 παιδιά. Ο πατέρας σε μια στιγμή μας λέει: κάθε φορά που περνούσαμε με τα παιδιά μου έξω από εκκλησία τους έλεγα : "αυτή είναι η Βαβυλώνα, το άντρον του Διαβόλου" καταλαβαίνετε πόσο δυσκολεύθηκα να τα μεταπείσω και να τα μάθω να πηγαίνουν στην εκκλησία και να τα προετοιμάσω για το βάπτισμα.

Το ξέρετε αυτό αγαπητοί ακροατές; οι μάρτυρες του Ιεχωβά μόλις δουν μια εκκλησία λένε στα παιδιά τους αυτά τα φοβερά λόγια, στάζουν δηλητήριο στις απαλές ψυχές τους εναντίον των Χριστιανικών εκκλησιών, αυτό βέβαια είναι ένας καρπός από το αγκαθερό δέντρο.

Οι ρίζες και ο κορμός αυτού του δέντρου, αν είχαν επάνω τους επιγραφή θα έγραφαν :”Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι Θεός».

Αρνούνται την θεϊκή φύση του Χριστού και κατά συνέπεια μπορούν να αρνηθούν και ότι ανήκει στο Χριστό, προηγείται το μεγάλο κακό και έπονται τα υπόλοιπα.

Για εμάς του Χριστιανούς, ο Χριστός, είναι ο Γιαχβέ της δόξης, αυτό το αποκρούουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Κάτοχος της αιωνίου δόξης, πηγή της αιωνίου δόξης, γι' αυτούς είναι μόνο ο Πατήρ, όχι ο Υιος. Εδώ το τραγελαφικό είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί παρουσιάζονται σαν μελετητές της Αγίας Γραφής...

Για να δούμε όμως τι λέει επ' αυτού η Γραφή, συμμερίζεται τις απόψεις των αιρετικών; ξεκινούμε από το χωρίο θ'4 της προς Ρωμαίους Επιστολής οίτινές εισιν Ισραηλίται, ων η υιοθεσία και η δόξα, εδώ σημειώνει ο απόστολος ότι οι ομοεθνείς του Ισραηλίτες κατά τον παλαιό καιρό είχαν υιοθετηθεί από τον Θεόν, ήταν σαν παιδιά Του σαν περιουσία Του, σαν περιούσιος λαός, σαν οικείοι Του, έρχεται και σε ένα δεύτερο θέμα, στους Ισραηλίτες συνέβαινε κάτι το υπέροχο, κάτι εντελώς άγνωστο σε όλους τους άλλους λαούς της Γης, κατά καιρούς, εμφανιζόταν σε αυτούς ο Θεός, με την απερίγραπτη Θεϊκή του δόξα.

Εμφανιζόταν ενδόξως, είτε σε ορισμένα πρόσωπα, είτε και σε ολόκληρο το λαό.

Ας δούμε κάποια σχετικά περιστατικά, στεκόμαστε στο 16ο κεφάλαιο των Αριθμών. 

Εκεί αναφέρεται, ότι κάποιοι εγωιστές Ισραηλίτες, ο Κορέ, ο Δαθάν, ο Αβηρών, διάφορα επίσημα πρόσωπα, διάφοροι αρχηγοί ομάδων, έκαναν πραξικόπημα, αμφισβητούσαν την αρχηγία του Μωυσή και την αρχιεροσύνη του Ααρών.

Ο Κορέ επειδή καταγόταν και αυτός από την φυλή του Λεβί, το έφερε βαρέως το ότι δεν είχε ιεροσύνη όπως ο Ααρών.

Οι Δαθάν και Αβειρών, που ήταν και αδελφοί, κατηγορούσαν σκληρά τον Μωυσή ότι αντί να τους οδηγήσει σε γη όπου έτρεχε γάλα και μέλι, σε γη με εύφορους αγρούς και αμπέλια, τους ταλαιπωρούσε σε γη έρημη και άνυδρη, και είχε το θράσος, ο Μωυσής, να κάνει και τον αρχηγό.

Την άλλη μέρα το πρωί, μπροστα στην σκηνή του μαρτυρίου θα γίνονταν κρίσις, από τον ίδιο τον Θεό. Θα έδειχνε ο Θεός αν είχαν δίκιο οι πραξικοπηματίες η ο Μωυσής και ο Ααρών.

Πράγματι την άλλη μέρα, ο Θεός επενέβη, και τιμώρησε παραδειγματικά τους Κορέ, Δαθάν και Αβειρών και όσους τους είχαν ακούσει. 

Δεν θα επισέλθουμε σε λεπτομέρειες, ούτε θα περιγράψουμε πως άνοιξε η γη και κατάπιε τους απειθείς και εγωιστές, αλλά θα σταθούμε στην πρώτη σκηνή του δράματος.

Αριθ ιστ' 19-21 και επισυνέστησεν επ αυτούς Κορέ την πάσαν αυτού συναγωγήν παρά την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου. και ώφθη η δόξα Κυρίου πάση τη συναγωγή. και ελάλησε Κύριος προς Μωυσήν και Ααρών λέγων· αποσχίσθητε εκ μέσου της συναγωγής ταύτης, και εξαναλώσω αυτούς εισάπαξ. 

Εδώ λοιπόν εμφανίστηκε ο Γιαχβέ, ο Θεός του Αβραάμ του Ισαάκ και του Ιακώβ, και καταρχήν μίλησε στον Μωυσή και στον Ααρών, ο Γιαχβέ, ο Κύριος δηλαδή, εμφανίστηκε με άρρητη Θεϊκή δόξα, γι’αυτό το ιερό κείμενο σημειώνει: και η δόξα του Κυρίου εφάνη εις πάσαν την συναγωγήν.

Η φράσις, η δόξα του Γιαχβέ εφάνη, η δόξα του Κυρίου εφάνη, ισοδυναμεί με την φράση, ο ένδοξος Κύριος, ο ένδοξος Γιαχβέ εφάνη η αλλιώς ο Κύριος της δόξης ο Γιαχβέ της δόξης, εφάνη.

Αυτός ο ένδοξος Κύριος για εμάς, είναι ο Γιαχβέ Υιος, ο Υιος του Θεού, που είναι Θεός και Υιος του Θεού, που είναι Γιαχβέ και Υιος του Γιαχβέ.

Για εμάς ο Υιος του Θεού είναι ο Κύριος της δόξης, είναι ο Γιαχβέ της δόξης, είναι ο κάτοχος της θεϊκής δόξης, ο φορεύς της θεϊκής δόξης. 

Έτσι το έζησαν και το εκήρυξαν οι πατέρες της εκκλησίας μας, έτσι το ένιωσαν οι Άγιοι Απόστολοι, έτσι το διετράνωσε και απόστολος Παύλος, μάλιστα ο απόστολος Παύλος  μας το παρέδωσε και εγγράφως. 

Ας ξεφυλλίσουμε τις πρώτες σελίδες της Α' προς Κορινθίους Επιστολής και ας σταθούμε εκεί που ομιλεί ο απόστολος  για τις δυο σοφίες, για την σοφία του παρόντος κόσμου, και για την σοφία του Θεού που προέρχεται από έναν άλλον κόσμο.

Πρόκειται για μια από τις ωραιότερες περικοπές του Παύλου, Σοφίαν δε λαλούμεν εν τοις τελείοις, σοφίαν δε ου του αιώνος τούτου, ουδέ των αρχόντων του αιώνος τούτου των καταργουμένων·  αλλά λαλούμεν σοφίαν Θεού εν μυστηρίω, την αποκεκρυμμένην, ην προώρισεν ο Θεός προ των αιώνων εις δόξαν ημών, ην(την οποίαν) ουδείς των αρχόντων του αιώνος τούτου έγνωκεν· ει γαρ έγνωσαν, ουκ αν τον Κύριον της δόξης εσταύρωσαν·  Α' Κορινθίους β'6-8. 

Εμάς μας ενδιαφέρει ο 8ος στίχος, Α Κορινθίους β'8. Αυτός ο στίχος είναι καταπέλτης εναντίον των αιρετικών εκείνων που αρνούνται ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. 

Με το ρήμα εσταύρωσαν, δηλώνεται η ανθρώπινη φύσις του Χριστού, σαν άνθρωπος πάσχει, σταυρώνεται, θανατώνεται, αλλά ο Χριστός έχει και Θεϊκή φύση, γι’αυτό και χαρακτηρίζεται με την υπέροχη φράση, την γεμάτη ουράνιο μεγαλείο, Κύριος της δόξης.

Α' Κορινθίους β'8, εάν εγνώριζαν οι άρχοντες αυτού του κόσμου την σοφίαν του Θεού, δεν θα εσταύρωναν τον Κύριον της δόξης, αυτό το β'8 ας το αποτυπώσουμε στο μυαλό μας, είναι ένα ισχυρό όπλο των μαρτύρων του Ιεχωβά, για να το θυμόμαστε το 8 εύκολα, να φέρουμε στο νου μας την κιβωτό του Νώε που είχε μέσα 8 ανθρώπους. 

Α' Κορινθίους β'8 ει γαρ έγνωσαν, ουκ αν τον Κύριον της δόξης εσταύρωσαν·  Οι ταλαίπωροι μάρτυρες του Ιεχωβά, αυτοί θα ήθελαν να γράφει: ει γαρ έγνωσαν ουκ αν τον αρχάγγελο Μιχαήλ εσταύρωσαν.  Γι' αυτούς ο Χριστός γίνεται αρχάγγελος και όχι αρχάγγελος Γαβριήλ η Ραφαήλ αλλά Μιχαήλ.

Μεγαλύτερη διαστρέβλωση του λόγου του Θεού δεν μπορούσε να γίνει!!

Όταν αυτοί οι αιρετικοί γυροφέρνουν κάποιον Ορθόδοξο Χριστιανό, δεν του λένε από την αρχή ότι ο Υιος του Θεού ταυτίζεται με τον αρχάγγελο Μιχαήλ, αυτό θα το πουν αργότερα, αφού θα του ρίξουν αρκετό σκοτάδι στα μάτια της ψυχής του.  Η αίρεσις και η πονηρία πηγαίνουν μαζί, χέρι με χέρι.

Ένας που μελετά την Αγία Γραφή και διαθέτει στοιχειώδη νόηση, γνωρίζει καλά, ότι ποτέ ένας άγγελος όσο μεγάλος και να είναι, δεν μπορεί να ονομαστεί Κύριος της δόξης.

Ο Ησαΐας είδε τον Γιαχβέ Σαβαώθ, δηλαδή τον Κύριο Παντοκράτορα, τον είδε γεμάτο δόξα.  Όταν ζούσε ο προφήτης, ένδοξα πρόσωπα επάνω στην Γη ήταν οι επικεφαλείς των διαφόρων αυτοκρατοριών, όπως ο αυτοκράτωρ των Ασσυρίων, όπως ο Φαραώ της Αιγύπτου.  Όταν καθόταν ο βασιλεύς επάνω στον θρόνο του, με το διάδημα, με το σκήπτρο, με τα βασιλικά εμβλήματα, με την μεγαλοπρεπή αμφίεση του, ήταν ότι ποιο λαμπρό και ποιο ένδοξο μπορούσε να αντικρίσει κανείς επάνω στην Γη. Ο Γιαχβέ Σαβαώθ, εμφανίστηκε στο Ησαΐα ως βασιλεύς καθισμένος σε υψηλό και μεγαλοπρεπή θρόνο. 

Ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της δόξης που αντίκρισαν τα μάτια του Προφήτου, εδώ βέβαια δεν επρόκειτο για ανθρώπινη βασιλική δόξα, αλλά για την δόξα του αιωνίου Θεού, του Βασιλέως των αιώνων.

Η δόξα του Γιαχβέ Σαβαώθ επετείνετο από την παρουσία και την μελωδία ανωτάτων αγγέλων, των Σεραφείμ. Αυτά πετούσαν γύρω από τον θεϊκό θρόνο, αναμέλποντας τον Τρισάγιον ύμνον, Άγιος, Άγιος, Άγιος, Κύριος Σαβαώθ.

Τον υπερένδοξο Θεό δεν άντεχαν να τον ατενίσουν κατά πρόσωπο, δεν μπορούσαν να  υπομείνουν την ακτίνα της Θείας δόξης, γι' αυτό με 2 φτερά σκέπαζαν το πρόσωπό τους. Ο Ησαΐας είδε να εκπηγάζει από τον Θεό μια απερίγραπτη Θεϊκή δόξα και να ξεχύνεται σε όλη την Γη. Γι' αυτό και τα Σεραφείμ έλεγαν: πλήρης πάσα η Γη της δόξης αυτού.

Ότι να πούμε και ότι να υποψιαστούμε εμείς οι άνθρωποι, αδυνατούμε να συλλάβουμε το ένδοξο μεγαλείο του Θεού που είδε ο Ησαΐας, είδον οι οφθαλμοί μου τον Βασιλέα, τον Κύριον των δυνάμεων, έγραψε ο προφήτης, εδώ πρόκειται για απερινόητη βασιλική δόξα, ο Ησαΐας είδε τον Γιαχβέ της δόξης.  

Στα κείμενα της Καινής Διαθήκης, οι Απόστολοι αρκετές φορές επεξηγούν αυτά που περιγράφονται στις σελίδες της Παλαιάς Διαθήκης.

Έτσι στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, διακηρύσσεται ότι, η δόξα που αντίκρισε ο Ησαΐας, ήταν η δόξα του Υιού του Θεού.  Δηλαδή ο ένδοξος Κύριος, ο Γιαχβέ της δόξης, που καθόταν πάνω σε υψηλό και επηρμένον θρόνον, ήταν ο Υιος του Θεού.

Έτσι μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Που το λέει; Στο δωδέκατο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του. Και ο μεν Ιωάννης το λέει, οι αιρετικοί όμως δεν το βλέπουν; Τι σόι διάβασμα κάνουν στην Αγία Γραφή; Μα είναι διάβασμα άλλα να διδάσκει η Γραφή, και αλλά να καταλαβαίνεις εσύ; Που ακριβώς το γράφει ο Ιωάννης; στους στίχους 37 έως 43 του ιβ', του δωδεκάτου δηλαδή κεφαλαίου.

Σε αυτούς τους επτά στίχους μεταξύ των άλλων γίνεται λόγος και για δυο δόξες, την δόξα του Θεού, και την δόξα των ανθρώπων. 

Γίνεται αναφορά σε ανθρώπους που αγάπησαν περισσότερο την ανθρώπινη δόξα, και λιγότερο την Θεϊκή. Υπάρχει και μια αναφορά στην δόξα που αντίκρισε ο προφήτης Ησαΐας, και τονίζεται καθαρά, ότι η δόξα που είδε ο προφήτης, είναι η δόξα του Χριστού.

Ταύτα είπεν Ησαίας ότε είδεν την δόξαν αυτού και ελάλησε περί αυτού όμως μέντοι και εκ των αρχόντων πολλοί επίστευσαν εις αυτόν, αλλά δια τους Φαρισαίους ουχ ωμολόγουν, ίνα μη αποσυνάγωγοι γένωνται· ο Ησαΐας είδε την δόξα αυτού, δηλαδή του Χριστού, πολλοί από τους άρχοντες επίστευσαν εις αυτόν, δηλαδή στον Χριστόν. 

Η αντωνυμία, αυτός, εδώ αφορά το ίδιο πρόσωπο, τον Χριστό, διότι στην συνέχεια, λέει, πολλοί άρχοντες επίστευσαν σε αυτόν αλλά φοβούνταν να το ομολογήσουν για να μην τους αφορίσουν οι Φαρισαίοι. 

Εάν επρόκειτο για τον Θεό Πάτερα, δεν συνέτρεχε κίνδυνος αφορισμού, τέτοιος κίνδυνος υπήρχε εάν πίστευαν στον Χριστό, στον Υιό του Θεού.

Τον Ιησού δεν τον δέχονταν οι Φαρισαίοι. 

Ο λόγος του Θεού λοιπόν, καταδεικνύει ότι ο Κύριος της δόξης, είναι ο Υιος του Θεού.

Έτσι μας διδάσκει ο απόστολος Παύλος με το χωρίο Α' Κορινθίους β'8, έτσι μας διδάσκει και ο Θεολόγος Ιωάννης, όταν διευκρινίζει ότι ο προφήτης Ησαΐας είδε την βασιλική δόξα και μεγαλοπρέπεια του Υιού του Θεού. 

Βέβαια όταν λέμε όταν ο Ησαΐας είδε την δόξα του Γιαχβέ Υιού αυτό σημαίνει ότι είδε και την δόξα του Γιαχβέ Πατρός, διότι έχουν την ίδια δόξα, αυτό στηρίζεται στο ομοούσιον, διαφορετικά τα πρόσωπα αλλά κοινή η Θεϊκή ουσία, κοινή η Θεϊκή ενέργεια, η δε Θεϊκή δόξα, δεν είναι τίποτα άλλο από Θεϊκή ενέργεια.

Η λαμπρότητα του Υιού είναι και λαμπρότητα του Πατρός, αυτό καταφαίνεται και από όσα γράφονται στο βιβλίο της Αποκαλύψεως στο 21 κεφάλαιο, εκεί περιγράφεται ο Παράδεισος με την συμβολική εικόνα επουρανίου δοξασμένης πόλεως.

Στο εδάφιο 23 διαβάζουμε: και η πολις ου χρείαν εχει του Ήλιου ουδέ της Σελήνης ίνα φαίνωσιν εν αυτή η γαρ δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν και ο λύχνος αυτής το Αρνίον. 

Δηλαδή, η πόλις δεν χρειάζεται Ήλιο η Φεγγάρι για να την φωτίζουν, διότι η δόξα του Θεού την περιέλουσε με φως, και σαν λάμπα της έχει το Αρνίον, δηλαδή τον Χριστό.

Ας προσέξουμε καλά τις έννοιες, η άνω Ιερουσαλήμ δεν χρειάζεται το υλικό φως του Ήλιου η της Σελήνης, η πόλις είναι πνευματική, ουρανία, και διαθέτει άυλο, ουράνιο φωτισμό, ο οποίος προέρχεται από την δόξα του Θεού. 

Και προχωρούμε, χρειάζεται φωτισμό που προέρχεται από έναν ουράνιο λαμπτήρα, τον Χριστό, με ποιο απλά λόγια, η πόλις δεν φωτίζεται από υλικά φώτα, η πόλις φωτίζεται από τον Πατέρα και τον Υιό.

Το ένδοξο φως της ουρανίου πόλεως, πηγάζει από το λυχνάρι που λέγεται Θεός, αλλά προέρχεται και από το λυχνάρι που λέγεται Υιος του Θεού, Αμνός του Θεού, Αρνίον.

Ένδοξο φως διαχέεται από το λυχνάρι του Θεού, ένδοξο φως ξεχύνεται και από το λυχνάρι του Υιού του Θεού, πρόκειται για το ίδιο Θεϊκό φως. 

Αν ο Πατέρας είναι άκτιστος και ο Υιος είναι  κτιστός, τότε δεν μπορεί το φως που προέρχεται από τον Πατέρα, ένα άκτιστο και άπειρο φως, να τίθεται στο ίδιο επίπεδο λάμψεως και φωτεινότητος, με ένα φως κτιστό και πεπερασμένο.

Τότε το ιερό κείμενο δεν χρειαζόταν να πει ότι την Άνω Ιερουσαλήμ την φωτίζει ο Πατέρας και ο Υιος, θα αρκούσε μόνο το φως του Θεού Πατρός, δεν θα προσετίθετο η φράσις, και το λυχνάρι που την φωτίζει είναι το Αρνίον, αυτό θα ήταν περιττό. 

Για φανταστείτε μια αίθουσα που φωτίζεται από μια λάμπα των χιλίων κηρίων, θα ήταν αστείο να τοποθετηθεί σε αυτή και μια δεύτερη λάμπα του ενός κηρίου και να βρεθεί κάποιος σοβαρός συγγραφεύς και να γράψει ότι η εν λόγω αίθουσα φωτίζεται από τις 2 αυτές λάμπες, θα ήταν αστείο και καταγέλαστο.

Για τους χριστιανούς όμως και ο Υιος είναι Κύριος της δόξης, Κύριος της λαμπρότητος, Κύριος του φωτός.

Στα Ευαγγέλια ονομάζεται το Φως του κόσμου, το Φως το αληθινόν, γι' αυτό δεν δημιουργείτε κανένα πρόβλημα όταν η Αποκάλυψις πλάι στη φωτεινή πηγή του Θεού, τοποθετεί και την φωτεινή του πηγή του Υιού του Θεού, και επισημαίνει ότι από αυτούς τους δυο φωταγωγείτε η ουρανία πόλις.

Η φωτεινή λάμψις που ξεχύνεται από τον πρώτο, είναι ίδια φωτεινή λάμψις που ξεπροβάλλει από τον δεύτερο, και αυτό δια την κοινην ουσίαν.

Σύμφωνα με την ορθόδοξη άποψη ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος της δόξης προς το τέλος αυτού του προφητικού βιβλίου γίνεται λόγος για την φοβερή ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας και παγκοσμίου κρίσεως και ο κριτής, δηλαδή ο Χριστός, χαρακτηρίζεται ως Γιαχβέ, χαρακτηρίζεται ως Γιαχβέ που θα έχει σαν πρόδρομο της επιφανούς παρουσίας του τον προφήτη Ηλία.

Θυμηθείτε το απολυτίκιο του προφήτου Ηλία, Ο ένσαρκος Άγγελος, των Προφητών η κρηπίς, ο δεύτερος Πρόδρομος, της παρουσίας Χριστού..

Σε αυτό το κείμενο, χαρακτηρίζεται ο Χριστός, ως ο Ήλιος της δικαιοσύνης, ιδού έρχεται ημέρα η οποία θα καίει ως κλίβανος και όλοι οι περήφανοι και όλοι όσοι ασεβούν, θα είναι σαν το άχυρο και η μέρα που έρχεται θα τους κατακαύσει, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, ώστε δεν θα αφήσει σε αυτούς ρίζαν και κλάδους, εις εσάς όμως που φοβησθαι το όνομά μου θα ανατείλει ο Ήλιος της δικαιοσύνης με ίασιν εις τας πτέρυγας αυτού. 

Κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας, ο Χριστός θα είναι για τους υπερήφανους και τους ασεβείς πυρ καταναλίσκον, αλλά για τους δικαίους και ταπεινούς θα είναι ένδοξος, ανατολή ωραιότατου Ηλίου, θα ανατείλει ο Ήλιος της δικαιοσύνης, η φωτεινότητα και η λάμψις της θεϊκής φύσεως του Χριστού η οποία θα εκδηλωθεί επίσημα κατά την ημέρα της Κρίσεως δεν μπορεί να δηλωθεί με ποιο εκφραστική εικόνα από αυτή του Ηλίου θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τον Χριστό όχι μόνο Κύριον την δόξης, αλλά και Ήλιον της δόξης, πρόκειται βέβαια για Ήλιο πνευματικής, άυλης, επουρανίου δόξης, γι' αυτό και ο προφήτης τον περιγράφει ως Ήλιο της δικαιοσύνης. 

Αυτός ο Ήλιος της δικαιοσύνης θα ανατέλλει με άρρητη δόξα κατά την επιφανή ημέρα του Κυρίου, τότε όλοι οι ευσεβείς θα νιώσουν γεμάτοι αγαλλίαση ότι ο Χριστός είναι ο Γιαχβέ της δόξης, τότε όλοι τους θα περιλουστούν από την Θεϊκή του δόξα. 

Στην διάρκεια του παρόντος αιώνος, κρύβει την δόξα Του, τότε όμως η δόξα Του θα διαπεράσει όλους στους δίκαιους, τότε όλοι οι πραγματικοί Χριστιανοί θα ακτινοβολούν, θα λάμπουν από δόξα, σχετικώς ας θυμηθούμε κάποιο χωριο απο την προς Κολλασαείς Επιστολή του αποστόλου  Παύλου, όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή υμών, τότε και υμείς συν αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη. 

Μέσα στους αληθινούς Χριστιανούς, υπάρχει κρυμμένη η δόξα του Χριστού, εκείνη την ημέρα αυτή η δόξα θα λάμψει περίτρανα και έτσι οι Χριστιανοί θα εμφανιστούν όλο δόξα και λαμπρότητα. 

Όλοι οι άγιοι την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας θα λάμπουν σαν τον Ήλιο, διότι θα φωτίζονται από τον ήλιο Χριστό, τον Ήλιο της δικαιοσύνης ας θυμηθούμε τον 109 Ψαλμό μετά σου η αρχή εν ημέρα της δυνάμεώς σου εν ταις λαμπρότησι των αγίων σου· ας φέρουμε στο νου μας την Θεϊκή λάμψη που αντίκρισε ο απόστολος Παύλος ο τότε Σαύλος όταν συνάντησε τον Χριστό στον δρόμο προς την Δαμασκό εξαίφνης περιήστραψεν αυτόν φως από του ουρανού Πραξεις θ'3 ημέρας μέσης κατά την οδόν είδον, βασιλεύ, ουρανόθεν υπέρ την λαμπρότητα του ηλίου περιλάμψαν με φως και τους συν εμοί πορευομένους·Πραξ κστ' 13, τότε ο απόστολος Παύλος κατάλαβε ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος την δόξης, ήταν τόσο υπερβολικά ένδοξη η λαμπρότητα του ώστε δεν το άντεξε η όρασίς του, επί τρεις ημέρες δεν μπορούσε να δει. 

Οι τρεις κορυφαίοι απόστολοι, όχι στο δρόμο προς την Δαμασκό, αλλά στην κορυφή του όρους Θαβώρ, κατενόησαν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος της δόξης. 

Η δόξα της Θεότητός Του που ήταν κρυμμένη πίσω από το ταπεινό παραπέτασμα της σάρκας, αφέθηκε για κάποιες στιγμές ελεύθερη να εκδηλωθεί. 

Μέσα από τον Χριστό ξεχύθηκε η Θεϊκή δόξα και όλα γύρω του τα κατέστησε ένδοξα. 

Ακόμη και τα ενδύματά Του διαποτίστηκαν από Θεϊκή δόξα και απέκτησαν τέτοια λευκότητα που κανένας λευκαντής της Γης δεν μπορούσε να δώσει. 

Και οι 2 μεγάλοι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης ο Μωυσής και ο Ηλίας που εμφανίστηκαν τότε, διαπεράστηκαν και αυτοί από την δόξα που πήγασε από τον σώμα του Χριστού και ιδού άνδρες δύο συνελάλουν αυτώ, οίτινες ήσαν Μωϋσής και Ηλίας, οι οφθέντες εν δόξη και λοιπά. 

 Όποιος διαβάσει προσεκτικά τα κείμενα των Αγίων Πατέρων, τα κείμενα του Αγίου Γρηγορίου του  Παλαμά, αλλά και κείμενα σύγχρονα, όπως του πατρός Σωφρονίου Σαχάρωφ, θα κατανοήσει πράγματι ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος της δόξης, θα βοηθηθεί να το κατανοήσει.

Όσοι παραδέχονται την δύναμη της προσευχής, ας προσεύχονται καρτερικά και για τους πλανεμένους αδελφούς μας, τους μάρτυρες του Ιεχωβά, που έχουν τόσο πολύ διαστρεβλωμένη αντίληψη για το πρόσωπο του Χριστού. Είθε να ανανήψουν και να καταλάβουν ότι ο Υιος του Θεού είναι το φως του κόσμου, είναι φως αληθινόν που γεννάται εκ φωτός αληθινού, είναι ο Γιαχβέ Σαβαώθ, κατά την μαρτυρία του Ησαΐα και του Ευαγγελιστου Ιωάννου.

Είναι ο Κύριος της δόξης, ας το καταλάβουν. Αμήν.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://panosrs.blogspot.com/2010/07/blog-post_2288.html ΟΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ