Ο πατήρ Δανιήλ Γούβαλης γεννήθηκε στο χωριό Πανουργιάς τής ορεινής Φωκίδος το 1940.
Μεγάλωσε στο χωριό του μέσα στα δύσκολα χρόνια της φτώχειας και τού εμφυλίου πολέμου.
Συνηθισμένος από πολύ νωρίς στην δοκιμασία και στην ταλαιπωρία ,άρχισε να μεγαλώνει χωρίς πατέρα..
Στα δώδεκα του χρόνια ήρθε στον Πειραιά, όπου τελείωσε το πέμπτο Γυμνάσιο Αρένων Πειραιώς.
Ενετάχθη στην Αδελφότητα Θεολόγων, “O Παράκλητος” με πνευματικό τον μακαριστό γέροντα Χερουβείμ.
Σπούδασε στην Θεολογική σχολή και μόνασε στην Μονή Παρακλήτου που θεμελιώθηκε το 1963.
Το 1976 έγινε η κουρά του εις μικρόσχημο μοναχό, και κατόπιν έγινε πρεσβύτερος.
Το έτος 1982 ανέλαβε την θέση του εφημερεύοντος ιεροκήρυκος τής Μητρόπολης Αττικής με έδρα την Αγία Παρασκευή Μαλακάσας, έχοντας πνευματικό τον νυν Αγ. Πορφύριο.
Αγάπησε βαθιά την εκκλησία και αφιέρωσε τον εαυτό του σ’ αυτήν.
Δεν περιορίστηκε στα εφημεριακά του καθήκοντα στην Αγία Παρασκευή Μαλακάσας, ανέπτυξε μία πλούσια ποιμαντική δραστηριότητα σε κάθε γωνιά τής Ελλάδος.
Λειτουργός, ιεροκήρυκας, πνευματικός, συγγραφέας, διδάσκαλος, απολογητής, μέ καθαρή πίστη και αγωνία για τη στήριξη και την οικοδόμηση ψυχών στην αλήθεια τού Χριστού.
Κάθε τόπος και τρόπος γινόταν γι’αυτόν άμβωνας, κηρύγματα, ομιλίες, ραδιοφωνικές εκπομπές, σειρά βιβλίων, εκκλησιαστικά συνέδρια, ημερίδες, ατελείωτες συζητήσεις με αιρετικούς, οργάνωνε και στελέχωνε τα κατηχητικά και τις νεανικές συντροφιές ολόκληρης τής Ι. Β. Αρχιερατικής περιφερείας Ωρωπού της Ι. Μ. Αττικής. Ήταν μέλος δύο επιτροπών επί των αιρέσεων με ενεργό αντιερατική δράση, πού είχε σαν αποτέλεσμα την επιστροφή πολλών στην Ορθοδοξία. Γενικότερα διακονούσε σε πολλές και υπεύθυνες θέσεις και αποστολές την Εκκλησία.
Ο πατήρ Δανιήλ υπήρχε άνθρωπος τελειοπρεπείς, κάθε ενασχόληση με το αντικείμενο γι’αυτόν έπρεπε να ολοκληρωθεί τέλεια.

Συνήθιζε να λέει στα πνευματικά τού παιδιά, όταν κάτι τού άρεσε “τελειότης, τελειότης”.
Ο πατήρ Δανιήλ μιλούσε απλά ,κατανοητά ήταν ένας χαρισματικός πνευματικός, με πολλά και μεγάλα χαρίσματα, φέρνοντας τον εκάστοτε εξομολογούμενο στην πλήρη συναίσθηση και αντίληψη των προβλημάτων τού χωρίς αυστηρότητα, ποινές, επιπλήξεις, χωρίς περιττές κουβέντες και λόγια παρηγορητικού τύπου.
Κάθε εξομολόγηση με τον πατέρα Δανιήλ σηματοδοτούσε αναγέννηση του ανθρώπου.
Αποτελούσε μοναδική εμπειρία , μετέδιδε στον εξομολογούμενο θάρρος, ελπίδα, πνευματική δύναμη, δινόταν όλος για την εξάλειψη τού πόνου τού άλλου, έκανε τον πόνο τού άλλου δικό τού. Ήταν αλύγιστη η προθυμία του να απελευθερώσει τον άνθρωπο πού βρισκόταν δίπλα του από τα δεσμά του.
Συχνά οι εξομολογήσεις του κρατούσαν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας ευγενής, ήταν ο άνθρωπος του Ιησού Χριστού.
Δεν σταματούσε να προβάλει τα ερείσματα της ορθοδοξίας, τους λόγους των πατέρων του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου, του Αγ. Ιγνατίου, του Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά, του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, του Αγ. Ιωάννου Δαμασκηνού, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, τον αγαπημένο του Απόστολο Παύλο, που σύμφωνα με δήλωση του αποτελούσε ένα μέρος του εαυτού του, τον μοναχικό Βίο, την ζωή των Αγιορειτών πατέρων, ασκητών, οσίων, ησυχαστών και των θεσπέσιων ερημιτών.
Τους βίους των Αγίων, των προφητών, των μαρτύρων και της αγαπημένης του Αγίας Παρασκευής που την θεωρούσε προστάτιδα του.
Oι γνώσεις του ήταν πρωτοφανείς Ιστορία, Φυσική, Μαθηματικά, Ιατρική, Γεωγραφία, ξένες γλώσσες, κοινωνικά φαινόμενα, χωρία της Αγίας Γραφής,(προσευχών, ημερομηνιών, τοπωνυμίων), μουσική, τραγούδια, οργάνωση εργασιών, και ως στέμμα όλων η Θεολογία.
Ευστόχως απεκαλέσθη υπό ιερομονάχου, “κινητή βιβλιοθήκη”.
Ο πατέρας Δανιήλ αγαπούσε υπερβολικά τα βιβλία, συνιστώντας τα σε όλους όπως βίους των Αγίων, προσευχές, την Αγία Γραφή, το δε βιβλίο των Ψαλμών του προφητάνακτος Δαβίδ το θεωρούσε από τα σημαντικότατα βιβλία της Αγίας Γραφής και το συνιστούσε για καθημερινή ανάγνωση, όπως είχε αναφέρει και ο ίδιος, “Αλλά τί να πούμε για την εκπληκτική ομορφιά, λυρική, η δραματική, που συναντούμε στο βιβλίο του Ψαλτηρίου, λογοτεχνικό κάλος εκτός συναγωνισμού” (Περίπατοι στην Αγ. Γραφή σελ,16).
Υπήρξε φλογερός υποστηρικτής των αληθειών της ορθοδοξίας ασυμβίβαστος με τις παντός είδους ψυχοφθόρες ενασχολήσεις, αδιαπραγμάτευτος στην τήρηση των εντολών της Αγ. Γραφής, βίωνε καθημερινά τον λόγο του κυρίου για την σωτηρία του πλησίον. Προσπαθούσε πάντα να αποκομίσει το υπέρτατο αγαθό τής προσευχής το θαύμα το οποίο υπερασπιζόταν σθεναρά. Ήταν και αυτός ένας πολύ μεγάλος λόγος πού τον έκανε σεβάσμιο και αξιοπρόσεκτο.
Πολλοί μικροί, και μεγάλοι, έφηβοι, είτε ηλικιωμένοι, ασθενείς στην πίστη, ψυχικά τραυματισμένοι, πλανεμένοι από αιρέσεις, άνθρωποι των παθών και των εξαρτήσεων, απροστάτευτοι, ταλαιπωρημένοι, βρήκαν κοντά του την όαση που έψαχναν για να αναπαυθούν ψυχή τε και σώματι.
Δύσκολα θα ξεχαστούν οι προσκυνηματικές εκδρομές που διοργάνωνε και οι εκδρομές προς αναψυχή, που τόσο ξεκούραζαν.
Το σπουδαίο χιούμορ του πατέρα Δανιήλ, περιείχε έντεχνα κρυμμένες πολλές συμβουλές, προτροπές προς αποφυγή δυσάρεστων καταστάσεων, υποδείξεις, προειδοποιήσεις, με πολλούς αποδέκτες.
Ο πατέρας Δανιήλ εκτιμούσε πολύ την λεγόμενη λαϊκή σοφία, παροιμίες, αποφθέγματα, γνωμικά, λόγια σοφών, φράσεις μεγάλων της ιστορίας. Συχνά απευθυνόταν σέ κάποιον η κάποια λέγοντας μία παροιμία χωρίς να υπάρχει λόγος ρωτώντας αν την γνώριζε, μέσα σέ αυτήν την παροιμία υπήρχε κάποιο νόημα για τον ακροατή.
Η ζωή του υπήρξε μία διαρκής θυσία για τον πλησίον.
Θυσιάστηκε για το ποίμνιο του Δεσπότου του Χριστού.
Ο μεγάλος όγκος των υποχρεώσεων του, η προσπάθεια της τελειότητας των υποθέσεων του, και η υπέρμετρη αγάπη προς τον άνθρωπο, άρχισαν να συσσωρεύουν πάνω του πολλές και επίπονες ασθένειες, τις οποίες αντιμετώπιζε με πρωτοφανές θάρρος.
Δυστυχώς στο πέρασμα του χρόνου η υπερκόπωση μέχρις εξαντλήσεως και το πλήθος των ασθενειών του επιβάρυνε ανεπανόρθωτα την ήδη κλονισμένη υγεία του με αποτέλεσμα την 11 Ιουλίου του έτους 2009 να αφήσει την τελευταία του πνοή στο Γενικό Νοσοκομείο Λέσβου, μετά απο πολύμηνη και επίπονη ταλαιπωρία.
Στην εξόδιο ακολουθία στο ησυχαστήριο του Άγ. Πορφυρίου στο Μήλεσι Ωρωπού παρευρέθηκαν χιλιάδες κόσμου για το “ύστατο χαίρε”, πνευματικά του παιδιά, γνωστοί του, μοναχοί, μοναχές, φίλοι, ευεργετιθέντες, κάθε ηλικίας άνθρωποι, για νά του φιλήσουν το χέρι για τελευταία φορά, (εκείνη την ιστορική στιγμή), να ψάλλουν το Χριστός Ανέστη, και να χαιρετήσουν τον αγαπημένο τους πνευματικό, ο οποίος περνούσε “έκ του θανάτου εις ζωήν”.
Η ιστοσελίδα του πνευματικού σωματείου του πατρός Δανιήλ προσπάθησε να παρουσιάσει μερικές πτυχές του βίου τού και όχι όλον τον βίο του πατρός, αποσκοπώντας να μάθουν σχετικά πρωτίστως αυτοί που δεν τον γνώρισαν.
Το σωματείο του πατρός Δανιήλ με την επωνυμία “Πνευματικό Σωματείο ο Προφήτης Δανιήλ” εύχεται “αιωνία αυτού η μνήμη” και η ευχή του να μάς σκέπει όλους. Αμήν.