ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ περί αναμορφωτών της Πατερικής θεολογίας της αδιαιρέτου Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας του Χριστού Πειραιεύς 15 Ἰουνίου 2010

 Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

 Ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, τό μυρίπνοο ἄνθος τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καί τῆς κολλυβαδικῆς παραδόσεως συνέγραψε τό ἐκπληκτικό πνευματικό του ἔργο  «Ἀόρατος πόλεμος», ὅπου διεξοδικῶς ἀναφέρεται στό βύθιο ἔργο τοῦ ἀλάστορος καί ἀνθρωποκτόνου διαβόλου, περί τοῦ ὁποίου μεγαλοφυῶς ὡμίλησε ὁ θεῖος Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος ἀναφέρων: «Οὐκ ἔστι ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις....» (Ἐφεσ. 6 12).  Ἡ ἐπίθεσις καί ὁ πόλεμος κατά τῆς ἀληθείας ἐντείνεται εἰς τάς ἀποκαλυπτικάς ἡμέρας μας ἐμφανιζόμενο τό σκότος ὡς φῶς καί τό φῶς ὡς σκότος. Προωθεῖται ἐντός τῶν τειχῶν τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν ἀνάπτυξη καί προβολή ἰδεῶν δῆθεν θεολογικῆς ἐμβριθείας καί «ἐπικαιροποιήσεως» τῆς ἀληθείας, πού στοχεύουν στήν ἀνατροπή, στήν ἀρνητική μετάπλαση, στόν ἀποσκορακισμό τοῦ ἀληθοῦς θεολογικοῦ λόγου καί στήν ἐμπέδωση τῆς πλάνης καί στήν μετατροπή τοῦ σωτηριώδους ἔργου τῆς Ἐκκλησίας σέ ἐγκοσμιοκρατικό σύστημα κοινωνικῶν ἀρχῶν πού θά ἐγκολπώνεται ὅλες τίς ὑποβολιμιαῖες ἀντινομίες τῆς μεταπτωτικῆς πραγματικότητος, μιά νέα ἄκρως ἐπικίνδυνη διαδικασία ἄρθρωσης δῆθεν νέου θεολογικοῦ λόγου.

 Ἰσχυρίζονται οἱ ἐπίδοξοι αὐτοί «ἀναμορφωταί» τῆς Πατερικῆς θεολογίας τῆς ἀδιαιρέτου Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὅτι τό πρόβλημα τοῦ κόσμου δέν εἶναι πρόβλημα ἀρνήσεως θεώσεως καί ἁγιασμοῦ, ἀλλά δῆθεν ἐπεῖγον αἴτημα νέας σάρκωσης τοῦ λόγου καί συναφειακῆς ἀνάγνωσης τῶν Πατέρων καί ὕπαρξης μιᾶς μεταπατερικῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας προϊόντος νοησιαρχικῆς προσέγγισης.

Τά θέματα πού θέτουν ὅπως: ἔννοια καί περιεχόμενο τῆς αὐθεντίας καί συμφωνίας τῶν Πατέρων καί τῆς προσφυγῆς στήν ἐπίκληση τῆς αὐθεντίας τους, τῆς ἀποκλειστικότητας σχέσης ἀνάμεσα στήν Πατερική Θεολογία καί τίς ἑλληνικές κατηγορίες σκέψεις, στήν Πατερικότητα καί τήν Ἑλληνικότητα, στήν διαχρονικότητα καί στόν κανονιστικό χαρακτῆρα τῆς χρήσης τῆς ὀντολογίας καί τῶν ἑλληνικῶν φιλοσοφικῶν κατηγοριῶν στήν θεολογία, στό αὐταρχικό πατριαρχικό προνεωτερικό πρότυπο καί τήν σχέση του μέ τήν Πατερική Θεολογία,  στήν ἀνοχή καί καταδίωξη τῶν αἱρετικῶν στά Πατερικά κείμενα καί στήν σημερινή πολιτισμική συνθήκη, στήν διαπλοκή Ἐκκλησίας καί Θεολογίας μέ Αὐτοκρατορική ἰδεολογία, στίς ἀνθρωπολογικές κορυφώσεις τῆς Θεολογίας τῶν Πατέρων καί στήν δῆθεν ἀτελῆ ἀνθρωπολογία τῶν Πατέρων, στίς νέες ἀνθρωπολογικές προκλήσεις τῆς βιοθικῆς καί τῆς βιοτεχνολογίας ἐπιβάλλουν δῆθεν ἐπιτακτικά τό αἴτημα μιᾶς σύγχρονης «Ὀρθόδοξης μεταπατερικῆς Θεολογίας» καί ἐπανερμηνείας τῆς πιστότητας στήν Πατερική παράδοση καθώς καί στήν ὑπέρβασή της «ὅπου καί ὅταν χρειάζεται».

Εἰσηγοῦνται ἀκόμη τήν ἐξωφρενική θέση γιά μία «νέα ὀρθόδοξη θεολογία τῶν θρησκειῶν» ἰσχυριζόμενοι ὅτι δῆθεν ἡ σωτηριώδης χάρις τοῦ Θεοῦ δέν περιορίζεται μόνον ἐντός τῶν κανονικῶν ὁρίων τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἀλλά ἐκτείνεται σέ διαφορετικό βαθμό καί πρότυπο σέ ἄλλες χριστριανικές «Ἐκκλησίες» διάβαζε κοινότητες, σέ κοινότητες «ἄλλων ζωντανῶν πίστεων», σέ ἀγνωστικιστές, ἀκόμη καί σέ ἀθέους. Προβάλλουν τήν ὄντως τραγική θέση καί ἐπιχειροῦν νά τήν μπολιάσουν στίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων ὅτι «ἡ δυνατότητα τῆς σωτηρίας πού ὑπάρχει γιά ἐκείνους πού βρίσκονται ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία θά πρέπει νά ὁδηγήση τούς Χριστιανούς σέ μία ἀκλόνητη ἐλπίδα ὅτι ὁ Θεός στήν ἀπεριόριστη άγάπη καί τό ἔλεός Του κοινωνεῖ τήν σωτηριώδη χάρη του μέσῳ ἄλλων ἄγνωστων καί κρυφῶν ὁδῶν σέ ἐκείνους πού φέρουν τή φυσική γνώση τοῦ Θεοῦ καί τῆς πίστης ὅπως ἐπίσης ὡς μία ἠθική συνείδηση ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ἀπό μία ζωή μέ ἀγάπη, πού ὑπάρχει ὅμως πέραν τῶν διακριτῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας».

Ἀναφέρονται σέ ἀνύπαρκτες ἔννοιες ὅπως «νεοπατερική σύνθεση ἤ μεταπατερική Θεολογία» σέ δῆθεν «Πατερικό φονταμενταλισμό» στήν δῆθεν «Ἐκκλησιαστική θριαμβολογία» πού τήν ἀναλύουν σάν μία στάση πνευματικῆς ὑπεροχῆς ἔναντι τοῦ «ἄλλου» τῆς Δύσης καί τήν παρουσιάζουν σάν ἕνα πνευματικό ἀπομονωτισμό καί μία ἑλληνικότητα πού ἀγγίζει τήν εἰδωλολατρεία.

Βέβαια οὐδείς πρέπει νά ἐκπλήσσεται ἀπό τήν νέα αὐτή ἐπίθεση κατά τῆς ἀληθείας ἐφ’ ὅσον οἱ διατάκται τῶν ἀνωτέρω ἀνερυθριάστως ἀρθρογραφοῦν ὑπέρ τῆς τραγικῆς ἐκπτώσεως ἀπό τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία πού ἐπιφέρει τό ὀντολογικό καί ἐκκλησιαστικό κακούργημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἤ ἐπί τό κοσμικότερον ὁμοερωτισμοῦ. Πανταχοῦ παρόν, τό γνωστό Πανεπιστήμιο τῆς Ἀμερικῆς Fordham πού «ἐκδηλώνει» ἀπροκάλυπτα τήν διάθεσή του νά «ἐκσυγχρονήση» καί νά «διορθώση» τίς θεολογικές θέσεις τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Ἤδη διοργάνωσε δύο συνέδρια  μέ θέματα «Ὀρθόδοξες ἀναγνώσεις τοῦ Αὐγουστίνου» (2007) καί «Ὀρθόδοξες δομές τῆς Δύσης» (2010). Ἡ προσπάθεια ὅλων αὐτῶν τῶν ἀνωτέρω εἶναι νά ἐπανεντάξουν στήν θεολογική σκέψη τήν θεσμική ἀλλοτρίωση, πού πηγάζει ἀπό τόν ἐκνομικισμό τῆς Θεολογίας καί τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ἱ. Αὐγουστίνου καί τήν ἀντιστροφή τῶν ὅρων τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ὀντολογίας τοῦ Θωμᾶ Ἀκινάτη. Ἐπιδιώκουν ἀκόμη νά ἐμπεδωθῆ ἡ ἄποψις ὅτι ἡ ἀρνητική προσέγγιση ἀπό τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τῆς δυτικῆς Θεολογίας ἦταν καί ἄδικη καί παρεξηγημένη, τούς κατηγοροῦν γιά ἀντιδυτικισμό καί ἀδυναμία κατανόησης τῶν θεμάτων.

Τελικά οἱ συγκεκριμένοι κύκλοι πού εὐαγγελίζονται τήν ὑπέρβαση τῆς Πατερικῆς Θεολογίας ἤ τήν ἐπαναδιατύπωσή της γιά χάρη δῆθεν τῆς συμπόρευσης μέ τόν σύγχρονο κόσμο ἀντιστρατεύονται τή μετοχή, μέ ἐξαιρετικά ἐπιτηδευμένο καί ἀπολύτως κενό περιεχομένου τρόπο, στήν διαχρονική ἑνότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας. Ἡ πατερική διδασκαλία καί ἡ ὀρθόδοξη μελέτη καί ἐφαρμογή στήν πράξη τῆς πείρας τῶν ἁγίων Πατέρων κηρύσσονται ἐν διωγμῷ γιατί κατασκευάζεται μία «νέα μεταπατερική Θεολογία» πού θά ἀποτελεῖ τήν θεωρητική βάση γιά τήν πλήρη καί οὐσιαστική ἀπομείωση τοῦ Χριστιανικοῦ μηνύματος.

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

 + ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ